Wellicht niet de meest ideale omstandigheden om onder te schrijven; vrachtwagens rijden af en aan, op de achtergrond klinken de industriële geluiden en het geschraap van de schop waar mijn broer mee over de tegels rond zeult en dan is er nog de vervelende wind die de bladzijdes van mijn boekje doet wapperen. Al met al mag je concluderen dat ik buiten zit, in de zon en met een aangename temperatuur – dat dan weer wel. Je moet de dingen wel positief blijven inzien. Iets wat mij wel duidelijk is geworden de afgelopen periode. De derde periode; de weken van vrijheid.
Dat klinkt natuurlijk geweldig; elf weken vrij in je doen en laten, officieel ziek gemeld van school, en daar valt voor mij dus ook stage onder. Jammer genoeg is de aanleiding dan niet reden tot juichen. Elf weken terug lag ik namelijk op een donkere weg, aan de horizon werden twee gele lichtjes steeds groter en werden het uiteindelijk lampen van een aanstormende auto. Gelukkig was ik op tijd bijzinnen en kende ik twee broers, twee échte broers, die me er al snel weg zeulden. Niettemin kan ik het niet zo achteloos wegwuiven, het heeft immers wel plaatsgevonden, en daar verander je weinig aan. Het voorval was dan ook reden genoeg om tot het besluit te komen om te stoppen met stage en in therapie te gaan. Geen erg intensieve, maar wel één waarbij ook medicatie is voorgeschreven. Mijn DDR-pil, die helpt.
Dat was elf weken terug. Nu zit ik dit te tikken rond hetzelfde tijdstip als dat het voorval plaatsvond, maar nu zit ik goed in mijn vel, zie ik geen reden om weer tot zo’n uitbarsting te komen en probeer ik terug te kijken op die boeiende elf weken. Weken waarin internet een grotere rol is gaan spelen, ik mijn oude bezigheid van het lezen opgepakt heb en eindelijk de beginselen van het gitaar spelen onder de knie heb gekregen. (Ja, dat laatste blijf ik net zo lang noemen tot ik stop met gitaar spelen. Goed gezien, nooit dus.)
Het lezen en het bespelen van een instrument zijn niet interessant genoeg om uitgebreid over te gaan schrijven, daar laat ik het dan ook bij. Ik wil naar het eerste punt: de grotere rol van internet. Ben ik verslaafd? Min of meer, maar wat is verslaafd in een tijd waarin we niet zonder deze prachtige uitvinding kunnen? Dat bedoel ik. Nee, het gaat mij erom dat ik hele toffe mensen heb leren kennen door hetzij Twitter, dan wel DailyBooth (een soort van Twitter, maar dan in foto’s). Nu kan ik iedereen bij langs gaan, maar er is één iemand die er uit springt: @theletterbox.
In real life gaat ze door het leven als Ilse. Ondanks dat ik haar toestemming heb om op deze manier over haar te schrijven – de vierdelige (zwakke) serie “’t Boekje” gaat over haar namelijk -, zal zij dit een grote fail vinden. Dat deert mij niet. Voor mij is het een dankbetuiging naar haar toe. Had ik haar niet leren kennen, dan waren deze elf weken waarschijnlijk erg saai geworden. Met zekerheid durf ik het niet te zeggen, maar feit is wel dat ze het wat kleur heeft gegeven, alsmede ook andere personen, maar Ilse is toch echt top notch. Ruttie wil daarom bij deze Ielie bedanken voor in ieder geval elf hele leuke weken, en mogen er nog vele volgen. Voor de nozem die zich nu afvraagt, ‘Ja, lekker makkelijk praten, heb je haar wel in het echt ontmoet?’, dat heb ik zeer zeker. Voor de andere nozems die zich afvragen of er meer is? Nee, dat is er niet. Je kunt tegenwoordig ook gewoon goede vrienden zijn. Zit daar maar niet over in.
Waar ik wel een beetje over in zit, de aankomende periode van school. Hopelijk mijn laatste, ik ga toch niet over als alles naar wens verloopt. De opdracht die we gekregen hebben zou normaliter erg interessant zijn voor mij; maar nee, dat is het niet. Daarom hebben ik ook zo’n ongelofelijke drang om het helemaal te verkloten, zo heerlijk ongebruikelijk voor pietje precies Rutger.
Om af te sluiten; het waren elf mooie weken, zal er later met weemoed aan terugdenken (zo’n dramatisch figuur ben ik wel) en bye bye zwaai!
Lekker koese!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten