Gean, It Sal Heave

Gaan we weer! School is begonnen en we zijn nu bijna een maand onderweg en de sleur klopt aan je deur. Vreselijk is het en de voornaamste reden komt doordat we nu langzaam weer in het schoolritme komen, zomervakantie voorbij en vrijheid blijheid is drastisch ingeperkt. Om nog maar niet te spreken over de dagen die korter worden. Hoe minder licht in je leven hoe duisterder het in je hoofd wordt. Een simpele optelsom waar je geen Cruijff voor hoeft te zijn om die te bedenken. Het is zelfs zo erg dat ik er een stukje over schrijf terwijl ik twee dagen geleden nog verkondigde om even een korte pauze in te lassen. Maar nee, het lot – als daar al sprake van is – bepaalde anders.

En waarom is het zo’n sleur waar niet door heen te breken valt met je eigen handen en kun je er alleen doorheen breken met dat ene moment? Geen idee en dat moet  je je ook niet afvragen, want dan komt het nooit goed. Natuulijk kan ik niet voor iedereen spreken en zal ik ook voornamelijk namens mezelf spreken. Voor mij is een grote reden de problemen met de familie en natuurlijk, hoe kan het ook anders, de puberale hormonen die me parten spelen. Op de momenten dat ik thuis zit wil ik niet thuis zitten en op de momenten dat ik op school ben wil ik niet op school zitten. Maar waar dan wel?

Er zijn verschillende juiste antwoorden, zo zou ik wel graag weer in Schotland zitten. Wat me dan gelijk brengt bij het tweede juiste antwoord, je wilt zo graag bij degene zijn bij wie je je fijn voelt. Dat alles zorgeloos is en je je bevindt in een droom. Alles is vrolijk, alles is happy het is alsof je je in een psychedelische clip van The Beatles bent. Maar wanneer je dan weer thuis komt dan zie je een zwart doorzichtig scherm om de tuin hangen en eenmaal daarin gekomen dan is het over met de pret.

Pats. Boem. Weg Beatles. Weg vrolijk fluitende vogeltjes. Weg zonnestralen. Welkom Travis. Welkom wind. Welkom donder en bliksem. Typerend dat het gebeurt wanneer de herfst dan aanbreekt, wanneer de zomervakantie afgelopen is en je weer in dat schoolritme moet komen. Goh, het is allemaal zo verrekte simpel om op te lossen maar zoals dat is met de hedendaagse puber, wij zijn grootmeesters in het probleem groter en moeilijker maken dan het is. Dat brengt ons kopzorgen.

Dus, ga niet in een donker hoekje zitten janken. Gooi de schroom van je af, schreeuw het uit. Laat de bel klinken en metsel die muur om de gevoelens van buitenaf te weerhouden. Loop stevig door en met elke stap die je zet laat je de negativiteit achter je. Zit op die fiets, gooi dat hoofd achterover en laat de emoties er uit waaien en laat ze niet meer terugkomen. Beuk, gooi en smijt je er door heen. Kop omhoog! Schouders recht! Gean, it sal heave!

Ironie

Wat is ironie? Volgens Wikipedia is het een scherp contrast, in mijn eigen woorden kan het dus een groot contrast aangeven in een bepaalde situatie. Daarbij wordt ook nog vermeld dat het vaak een spottende achterliggende gedachte kent. Nu was ironie mij nog vreemd, maar opeens lijkt er een karma te zijn die het tij weet te keren. Nu hoor ik je denken als lezer, waar heeft die gast het over? Ik zal het je uitleggen want er zit nog wel een verhaal achter. Excuus dat het zo slecht begint met mijn weblog, de inspiratie om er een pakkend begin van te maken ontbreekt mij op het moment. Vandaag heb ik ook al zo veel geschreven.

En dat sluit ook gelijk mooi aan op het verhaal, al zal ik daar later op terug komen. We gaan eventjes terug in de tijd naar het moment dat ik voor het eerst in de klas kwam van de journalistiek klas van het MBO. Om nu te zeggen dat ik gelijk een klik had met deze kinderen kon ik niet, er was iets dat voelde niet juist. Na een maand was ik er ook alweer weg, maar in die maand heb ik een beter beeld gekregen van mijn ex-klasgenoten, teminste het gros van hen. Twee waren het ook met mij eens en wisselden dan ook van opleiding, zij het wel later dan mij. Eéntje hiervan kende dezelfde muzieksmaak en het is altijd fijn om daarover te praten. Uiteindelijk liep deze ‘relatie’ uit de hand en is het ook alweer uitgesproken, dat is niet relevant meer. Wel is het opeens weer actueel.

Want wat wil het noodlot nu? Juist dat ik een persoon ontmoet die ook dezelfde muziek smaak kent, maar qua persoon beter bij me past dan de ander. Begint de ironie ergens omhoog te komen? Zo niet – en daar ga ik vanuit – dan zal ik mijn weg vervolgen om het duidelijk te maken. We hebben het nu over drie personen; ik en de andere twee meiden. Alle drie kennen we dezelfde muzieksmaak en bij één kleeft er een gehele voorgeschiedenis aan vooraf, als het gaat om de ‘relatie’ die wij kenden. Waarom geef ik nu relatie telkens aan tussen aanhalingstekens? Omdat er niet te spreken was van een relatie, maar ik zou de omgang ook niet anders kunnen omschrijven dus doen we het zo maar.

Dat is niet het geval met Groningse Friezin. Daarmee ken ik wel een vriendschap, die ook verder gaat dan dezelfde muzieksmaak. Het is namelijk zo dat er wel wat meer speelde dan contact met elkaar. In het geval van de Sneker ging het om de blik die ze richting mij had, een zeer geïnteresseerde blik – laat ik het daar ophouden. Bij de Groningse Friezin is sowieso het omgekeerde het geval, ik kijk niet met een zeer geïnteresseerde blik naar haar maar met een blik die we allemaal wel eens hebben meegemaakt in ons leven. Dat dat dan is naar iemand die veel raakvlakken heeft met de Sneker en dat ik haar dan liever wil vergeten, in ieder geval de periode van onze intensieve omgang, waar gelukkig nooit wat in is voorgevallen, is ironisch te noemen. Toch?

Nog een ander voorbeeld dan muziek: er is ooit een film gemaakt over een piraten zender in de jaren zestig die ergens op de Noordzee rond dobbert. Geweldige film en alle drie vinden we hem geweldig. De Sneker wou zelfs deze film samen met ondergetekende kijken, gelukkig dat ik hier met veel wikken en wegen toch nog kon onderuit komen. De manier waarop was niet zo chique, maar dat is nu gelukkig niet meer relevant. Je voelt hem al aankomen, dezelfde film zou ik nu graag willen bekijken met de Groningse Friezin en ja nu hebben we toch wel bijna te maken met ironie.

Ironie is dus een spottende term en het beeld van ironie is bij mij compleet ververst door dit voorval. Iemand ziet wat in mijn, maar ik niet in haar. Ik zie wat in iemand anders en degene die kent weer veel raakvlakken met de ander. Gelukkig is er ook zoiets dat aan ironie voorbij gaat. Ze kennen genoeg verschillen die fungeren als doorslaggevende factor – als we het hier over hebben gebruik ik deze uitdrukking liever niet, maar nu kan het even niet anders. Het is niet dat me dat een opgelucht gevoel geeft, want de gedachte is er maar geeft mee geen kopzorgen, gelukkig maar.

Want waar ze in verschillen is de zekerheid van onze Groningse de intelligentie van haar en haar kijk op het leven. Een slim famke is het en dan brengt me bij het getyp van de dag dat ik eerder noemde in dit stukje. Het lezen van een essay van 22 bladzijdes is veel werk en er dan ook nog een uitgebreide reactie opgeven vergt wel wat van je inspiratie. Vooral omdat de reactie ook gaat over meer dan het essay, teminste zo is mijn bedoeling wel geweest. Maar wat je dan raakt op de één of andere manier is de reactie die je terug kijkt.

Ik kan niet over complimentjes, want er is altijd ruimte voor verbetering. Maar wanneer het dan complimenten zijn van mensen die je mag, heel erg graag mag dan wordt het nog lastiger voor mij en wordt er bij mij al snel een gevoelige snaar bespeelt.

Schrijven

Hoe lang is het nu geleden dat ik erachter kwam dat ik schrijven erg leuk vond om te doen? Dat moet drie jaar geleden zijn geweest en ik herinner het me nog goed, een boekverslag moest er gemaakt worden van in mijn geval Harry Potter en de Half-Bloed Prins. Dit boekverslag bestond ook uit een recensie van het boek en deze was gedeeltelijk van internet geplukt met hier een daar aanpassingen, toch beleefde ik veel plezier aan het ‘schrijven’. Dat bleef hangen en vanaf toen was de liefde voor het schrijven geboren bij mij en moest elk werkstuk of ander geschreven stuk(je) van top niveau zijn. Voor zover je het top niveau kon noemen want het was allemaal erg slecht geschreven en de inhoud kwam ook niet uit de verf. Alinea’s en komma’s kende ik nog niet, maar de punt die was me wel bekend. Heel erg goed zelfs, want de zinnen waren allemaal erg kort en dus liep het niet altijd even lekker.

Er was al wel te zien dat ik potentie had, tenminste zo vertelde mij Nederlands lerares en dit motiveerde mij om verder te gaan met schrijven. Toen kwam daar het moment dat ik de gamesite InsideGamer tegenkwam, voor deze site kon je als lid recensies schrijven, de zogenoemde memberrecensies. Toen ik mij registreerde was het doel om zo snel mogelijk een recensie te plaatsen. Na eerst veel tips te lezen van andere members bij andere stukjes tekst (in plaats van de tekst zelf) waagde ik mij aan een recensie. De game? FIFA08 voor de PlayStation 2. Toen ik klaar was, na een middag, was ik heel trots. Want wat was dat van topniveau zeg. Uiteindelijk bleek dit niet het geval, maar ook hier werd weer gezegd door de vaste leden dat ik potentie had en ik moest werken aan mijn interpunctie.

Die ik nog steeds  niet onder de knie heb, maar dat komt wellicht ook doordat ik de Friese taal beheers en dit zorgt voor enig Friesisme in mijn geschreven (en gesproken) tekst. Maar toch, de potentie bleef en door veel te gaan lezen werden mijn schrijvende kwaliteiten beter ontwikkeld. Het kwam zelfs zover dat ik aanbiedingen kreeg van sites om er voor komen te schrijven. Leuk! Meteen gedaan natuurlijk, maar de eerste site viel mij vies af, bij de tweede site heb ik het nu al een tijdje erg naar mijn zin. Zelfs in de wat mindere periodes sla ik me er wel doorheen.

Maar toen ik begon met schrijven voor de websites was mijn plezier wel verdwenen voor het schrijven van recensies en merkte ik dat er niet veel vooruitgang in mijn ontwikkeling zat. Ondertussen had ik het medium weblogs ontdekt, hierin was alles mogelijk. Van een waargebeurde liefdesserie tot een politieke column of een buitenaardse fantasie. En al snel kwam ik er ook achter dat ik hier meer plezier aan beleefde door de vrijheid die je had als schrijver. Zodoende overschreed ik die lijnen dan ook al snel en ging ik in de fout.

Nadat ik op mijn vingers was getikt ging ik weer vrolijk verder met waar ik gebleven was voor de verschillende voorvallen. Schrijven over leuke dingen of mindere leuke dingen, in ieder geval in het uiten van mezelf op papier. Ik beleefde er plezier aan en het hielp me ook in het doorstaan van tegenslagen. Of het hielp me in gevallen van de liefde waar ik mee te maken kreeg op die leeftijd voor het eerst. Door het op te schrijven maakte ik mijn hoofd leeg en kon ik er weer even tegenaan.

En nog steeds doe ik dit en inmiddels ook al op verschillende manieren en gaat het niet meer alleen om liefde en met mezelf in de knoop zitten. Mijn repertoire is nu uitgebreid tot het fileren van mijn eigen klasgenoten (of het ophemelen van ze – dit gebeurt zelden), het romantiseren over je vakantieland en het beschrijven van het mooie van het leven. Soms gooi ik er ook nog wel eens een diepgaand stukje tekst tegenaan, gewoon omdat dat ook zo mooi kan zijn. Maar wat ik niet gedacht had toen ik ermee begon was dat mijn stukjes inspirerend konden werken voor anderen. Of dat ik andere mensen hun gedachtes perfect wist te verwoorden door op te schrijven wat zij dachten.

Het gaat zelfs zo ver dat nu ik geen Hyves meer heb mensen mijn stukjes gaan missen op de ‘populairste website van Nederland’. Op andere sites wordt ik al uitgeroepen tot media-magnaat in spé. Het zijn grote woorden en opeens gaat het hard. Sinds ik vorig jaar op het Friese Poort ben gekomen is mijn kwaliteit met sprongen vooruit gegaan, dat geef ik eerlijk toe maar de complimenten die er nu binnenstromen zijn echt teveel van het goede. Noem het bescheidenheid, maar bescheidenheid is mijn troef. In ieder geval laat ik het nu nog niet naar mijn hoofd stijgen omdat ik weet dat er nog veel ruimte is voor verbetering. En hoe kan ik dat beter doen door gewoon door te blijven schrijven en lezen? Soms voelt het alsof ik al een veteraan ben in deze hobby, want het is niet meer dan een hobby voor mij. Technisch gesproken ben ik gewoon een beginner en hobbyist in deze tak van het uiten van je creativiteit.

In ieder geval zorgen al die geluiden ervoor dat ik alleen maar meer gemotiveerd raak om door te gaan met schrijven. Gelukkig hoef ik me ook niet zorgen te maken om inspiratie, elke dag doe ik wel een nieuwe ervaring op. Zelfs de busrit die ik elke ochtend en middag maak geeft me wel ergens inspiratie. Maar de meeste inspiratie put ik nog steeds uit mijn paradepaardje: liefde. Misschien dat ik teveel films heb gekeken, maar ik put er echt inspiratie uit en dan heb ik het over liefde in welke vorm dan ook. Vriendschap, relatie, emoties en muziek. En zolang dat blijft en zolang ik de drive weet te vinden door mijn lezers zal ik mij blijven ontwikkelen als schrijver en wie weet rolt er dan uiteindelijk dat ene boek van de persen.

Gefrustreerd

Was het maar zorgeloos, een gedachte die heerlijk naïef is maar waarvan ik wel graag had gezien dat deze waarheid was. Want laten we eerlijk zijn, frustraties zijn nu niet de leukste dingen die ons moeten bezighouden. Toch hoort het erbij en moeten we er mee leren leven. Dat veranerd niks aan het feit dat het ons humeur stevig beïnvloed en we het alsnog liever anders hadden gezien. Neem bijvoorbeeld mijn eerste maand – die nog steeds onderweg is, maar dat terzijde – van school. Het is één grote chaotische puinhoop. Waar ik eerst altijd meer pro-school was en anti-medeleerlingen draai ik nu volledig bij. Niet dat ik nu lekker mee ga lopen doen met mijn mede-klasgenoten, nee zeker niet want in sommige gevallen gaan ze te ver met hun kritiek en worden de meningen totaal niet onderbouwd.

Neem als voorbeeld nu de volgende opmerking: “Serieus wat denken ze wel niet, dat we geen andere dingen na schooltijd te doen hebben zoals; sport, vrienden, hobby's? Ooit aan gedacht? Nou school niet, volgens mij.”Heerlijk de onnozele frustratie die ervan afstraalt. Zij, in dit geval, heeft er nog nooit bij stil gestaan dat school het belangrijkste is op deze leeftijd en dat het niet altijd vrijheid blijheid kan zijn. Want stel nu dat je dit voor een keer doet en jezelf er dan in verliest en je concentratie weg is, school cijfers zakken en enz. Het verdere verloop van het verhaal kun je zelf wel bepalen en inderdaad, dan is het einde dat je van school gestuurd word en moeilijk weer opnieuw kunt beginnen. Wat krijg je dan als je later ouder wordt? Hoogstens een baan als cassiére bij de Aldi, sommige kennen nog mazzel en worden het bij de C1000. De gedachte is in dit geval zwaar overdreven, maar dat is de fantasie van de schrijver.

Natuurlijk zit er wel een kern van waarheid in deze opmerking. De situatie is namelijk zo dat het rooster drastisch is veranderd en we op de dinsdag plotseling tot vijf uur naar school moeten, staat wel tegenover dat je op vrijdag kwart voor twaalf alweer klaar bent. En nu komt het hypocriete, wat wil je nu? Eerder weekend of later? Want de twee uurtjes die er bij de dinsdag zijn aangeplakt komen van de vrijdag. Ach ja, de logica is soms ver te zoeken.

Ook in het geval van school, nog een keer voor de verandering. Leraren zijn zelf de weg ook zoek en proberen met de niet werkende TomTom deze weer terug te vinden. Maar zoals het gaat met een TomTom op mijn school, alles wat ook maar een beetje werkt gaat vanzelf mee in de negatieve chaotische en oncommuniceerbare mogelijkheden van onze school. Dus het navigatiesysteem raakt uiteindelijk ook de weg kwijt en zo is de (voornamelijk) administratieve romslop compleet. Klein voorbeeldje: de projectdagen zijn dinsdag en donderdag, de klas is in twee groepen gesplist zodat de ene groep op die dag het project volgt en de andere workshops krijgt. Vorige week liep dit compleet in het honderd doordat leraren de indeling van de groepen niet meer wist en er onduidelijkheid was bij de leerlingen onderling wie nu in welke groep zat. Er vonden namelijk wat verschuivingen plaats die voor deze onduidelijkheden zorgden.

Dan kom je op het volgende punt wat weer multimediaal is. School is dus begonnen wat ook betekent dat je weer contact krijgt met klasgenoten die je voor lange tijd gesproken hebt. Wanneer je je dan hieraan irriteert en opschrijft in een vlijmscherp - wellicht tegen het vuile (of smerige) aan – stukje wordt dit niet erg op prijs gesteld. Dan is de vrijdheid voor de schrijver ook verdwenen. Of het fenomeen Twitter waar ik ook lustig aan meedoe. Ik ben een Twitter-verslaafde, zij het gezond. Ik hou de boel levend op dit medium en soms is het wel heel erg, dat geef ik eerlijk toe, maar als ik het kwijt wil wil ik het kwijt en jij hoeft het dan niet te lezen. Twitter is er toch voor bedoeld om je gedachtes en bezigheden te delen met de wereld. Overigens ben ik niet van de categorie: Nu eet ik een boterham en lees ik de krant op de wc. Nu heb ik op mijn ‘ge-spam’ veel negatieve en plagerige reacties gekregen en dat irriteert mij omdat jij de keuze hebt of jij mij volgt of niet en als je het leest.

En dat brengt me gelijk bij het volgende, wat goed is. Hetzelfde Twitter zorgt ervoor dat je contact houdt met mensen die op een afstandje wonen en het zorgt er ook voor dat je de meest debiele gesprekken hebt met mensen die je niet eens kent. Vrienden van vrienden leer je en uiteindelijk komt het zover dat je die ook daadwerkelijk moet. Dat is fijn, vooral wanneer dezelfde middag dan erg gezellig wordt en ervoor zorgt dat je het gehele weekend in een heerlijk zorgeloze bui bevindt. Ze hebben daar ook wel een woord voor wat er dan door je heen gaat. In ieder geval is het gevoel zo dat de zorgeloosheid zich uitbreidt tot elke vezel van je lichaam en het doorgaat tot je in de bus zit naar school en het raam uitstaard naar de zonsopkomst over de weilanden. Totdat je op school komt en je in de vicieuze circkel komt van negativiteit. Ik denk dat het snel maar weer eens tijd wordt voor nog zo’n middag! Met dat gezegd te hebben wil ik afsluiten met dit frustrerende betoog.