Gean, It Sal Heave

Gaan we weer! School is begonnen en we zijn nu bijna een maand onderweg en de sleur klopt aan je deur. Vreselijk is het en de voornaamste reden komt doordat we nu langzaam weer in het schoolritme komen, zomervakantie voorbij en vrijheid blijheid is drastisch ingeperkt. Om nog maar niet te spreken over de dagen die korter worden. Hoe minder licht in je leven hoe duisterder het in je hoofd wordt. Een simpele optelsom waar je geen Cruijff voor hoeft te zijn om die te bedenken. Het is zelfs zo erg dat ik er een stukje over schrijf terwijl ik twee dagen geleden nog verkondigde om even een korte pauze in te lassen. Maar nee, het lot – als daar al sprake van is – bepaalde anders.

En waarom is het zo’n sleur waar niet door heen te breken valt met je eigen handen en kun je er alleen doorheen breken met dat ene moment? Geen idee en dat moet  je je ook niet afvragen, want dan komt het nooit goed. Natuulijk kan ik niet voor iedereen spreken en zal ik ook voornamelijk namens mezelf spreken. Voor mij is een grote reden de problemen met de familie en natuurlijk, hoe kan het ook anders, de puberale hormonen die me parten spelen. Op de momenten dat ik thuis zit wil ik niet thuis zitten en op de momenten dat ik op school ben wil ik niet op school zitten. Maar waar dan wel?

Er zijn verschillende juiste antwoorden, zo zou ik wel graag weer in Schotland zitten. Wat me dan gelijk brengt bij het tweede juiste antwoord, je wilt zo graag bij degene zijn bij wie je je fijn voelt. Dat alles zorgeloos is en je je bevindt in een droom. Alles is vrolijk, alles is happy het is alsof je je in een psychedelische clip van The Beatles bent. Maar wanneer je dan weer thuis komt dan zie je een zwart doorzichtig scherm om de tuin hangen en eenmaal daarin gekomen dan is het over met de pret.

Pats. Boem. Weg Beatles. Weg vrolijk fluitende vogeltjes. Weg zonnestralen. Welkom Travis. Welkom wind. Welkom donder en bliksem. Typerend dat het gebeurt wanneer de herfst dan aanbreekt, wanneer de zomervakantie afgelopen is en je weer in dat schoolritme moet komen. Goh, het is allemaal zo verrekte simpel om op te lossen maar zoals dat is met de hedendaagse puber, wij zijn grootmeesters in het probleem groter en moeilijker maken dan het is. Dat brengt ons kopzorgen.

Dus, ga niet in een donker hoekje zitten janken. Gooi de schroom van je af, schreeuw het uit. Laat de bel klinken en metsel die muur om de gevoelens van buitenaf te weerhouden. Loop stevig door en met elke stap die je zet laat je de negativiteit achter je. Zit op die fiets, gooi dat hoofd achterover en laat de emoties er uit waaien en laat ze niet meer terugkomen. Beuk, gooi en smijt je er door heen. Kop omhoog! Schouders recht! Gean, it sal heave!