Gefrustreerd

Was het maar zorgeloos, een gedachte die heerlijk naïef is maar waarvan ik wel graag had gezien dat deze waarheid was. Want laten we eerlijk zijn, frustraties zijn nu niet de leukste dingen die ons moeten bezighouden. Toch hoort het erbij en moeten we er mee leren leven. Dat veranerd niks aan het feit dat het ons humeur stevig beïnvloed en we het alsnog liever anders hadden gezien. Neem bijvoorbeeld mijn eerste maand – die nog steeds onderweg is, maar dat terzijde – van school. Het is één grote chaotische puinhoop. Waar ik eerst altijd meer pro-school was en anti-medeleerlingen draai ik nu volledig bij. Niet dat ik nu lekker mee ga lopen doen met mijn mede-klasgenoten, nee zeker niet want in sommige gevallen gaan ze te ver met hun kritiek en worden de meningen totaal niet onderbouwd.

Neem als voorbeeld nu de volgende opmerking: “Serieus wat denken ze wel niet, dat we geen andere dingen na schooltijd te doen hebben zoals; sport, vrienden, hobby's? Ooit aan gedacht? Nou school niet, volgens mij.”Heerlijk de onnozele frustratie die ervan afstraalt. Zij, in dit geval, heeft er nog nooit bij stil gestaan dat school het belangrijkste is op deze leeftijd en dat het niet altijd vrijheid blijheid kan zijn. Want stel nu dat je dit voor een keer doet en jezelf er dan in verliest en je concentratie weg is, school cijfers zakken en enz. Het verdere verloop van het verhaal kun je zelf wel bepalen en inderdaad, dan is het einde dat je van school gestuurd word en moeilijk weer opnieuw kunt beginnen. Wat krijg je dan als je later ouder wordt? Hoogstens een baan als cassiére bij de Aldi, sommige kennen nog mazzel en worden het bij de C1000. De gedachte is in dit geval zwaar overdreven, maar dat is de fantasie van de schrijver.

Natuurlijk zit er wel een kern van waarheid in deze opmerking. De situatie is namelijk zo dat het rooster drastisch is veranderd en we op de dinsdag plotseling tot vijf uur naar school moeten, staat wel tegenover dat je op vrijdag kwart voor twaalf alweer klaar bent. En nu komt het hypocriete, wat wil je nu? Eerder weekend of later? Want de twee uurtjes die er bij de dinsdag zijn aangeplakt komen van de vrijdag. Ach ja, de logica is soms ver te zoeken.

Ook in het geval van school, nog een keer voor de verandering. Leraren zijn zelf de weg ook zoek en proberen met de niet werkende TomTom deze weer terug te vinden. Maar zoals het gaat met een TomTom op mijn school, alles wat ook maar een beetje werkt gaat vanzelf mee in de negatieve chaotische en oncommuniceerbare mogelijkheden van onze school. Dus het navigatiesysteem raakt uiteindelijk ook de weg kwijt en zo is de (voornamelijk) administratieve romslop compleet. Klein voorbeeldje: de projectdagen zijn dinsdag en donderdag, de klas is in twee groepen gesplist zodat de ene groep op die dag het project volgt en de andere workshops krijgt. Vorige week liep dit compleet in het honderd doordat leraren de indeling van de groepen niet meer wist en er onduidelijkheid was bij de leerlingen onderling wie nu in welke groep zat. Er vonden namelijk wat verschuivingen plaats die voor deze onduidelijkheden zorgden.

Dan kom je op het volgende punt wat weer multimediaal is. School is dus begonnen wat ook betekent dat je weer contact krijgt met klasgenoten die je voor lange tijd gesproken hebt. Wanneer je je dan hieraan irriteert en opschrijft in een vlijmscherp - wellicht tegen het vuile (of smerige) aan – stukje wordt dit niet erg op prijs gesteld. Dan is de vrijdheid voor de schrijver ook verdwenen. Of het fenomeen Twitter waar ik ook lustig aan meedoe. Ik ben een Twitter-verslaafde, zij het gezond. Ik hou de boel levend op dit medium en soms is het wel heel erg, dat geef ik eerlijk toe, maar als ik het kwijt wil wil ik het kwijt en jij hoeft het dan niet te lezen. Twitter is er toch voor bedoeld om je gedachtes en bezigheden te delen met de wereld. Overigens ben ik niet van de categorie: Nu eet ik een boterham en lees ik de krant op de wc. Nu heb ik op mijn ‘ge-spam’ veel negatieve en plagerige reacties gekregen en dat irriteert mij omdat jij de keuze hebt of jij mij volgt of niet en als je het leest.

En dat brengt me gelijk bij het volgende, wat goed is. Hetzelfde Twitter zorgt ervoor dat je contact houdt met mensen die op een afstandje wonen en het zorgt er ook voor dat je de meest debiele gesprekken hebt met mensen die je niet eens kent. Vrienden van vrienden leer je en uiteindelijk komt het zover dat je die ook daadwerkelijk moet. Dat is fijn, vooral wanneer dezelfde middag dan erg gezellig wordt en ervoor zorgt dat je het gehele weekend in een heerlijk zorgeloze bui bevindt. Ze hebben daar ook wel een woord voor wat er dan door je heen gaat. In ieder geval is het gevoel zo dat de zorgeloosheid zich uitbreidt tot elke vezel van je lichaam en het doorgaat tot je in de bus zit naar school en het raam uitstaard naar de zonsopkomst over de weilanden. Totdat je op school komt en je in de vicieuze circkel komt van negativiteit. Ik denk dat het snel maar weer eens tijd wordt voor nog zo’n middag! Met dat gezegd te hebben wil ik afsluiten met dit frustrerende betoog.