Friends

Een tijd terug begon hij ooit een serie over een meisje dat bij hem op school zat, hij verloor zichzelf toentertijd in de gevoelens jegens haar. Hij kende haar niet eens, maar kon niet anders doen dan elke pauze en elk moment dat ze in dezelfde ruimte bij elkaar waren staren in die grote heldere blauwe ogen van haar. Ze staan hem nog helder voor de geest wanneer hij er aan terug denkt en uiteindelijk was hij zijn zelfbeheersing kwijt en begon de serie vernoemd naar de beroemde actrice waar hij gek van was, en nog steeds is en zal blijven. Waar de serie eerst begon met de zoektocht om achter haar naam te komen, want die kende hij niet eens, werd het al snel een serie waarin hij al zijn gevoelens voor iemand van het vrouwelijke geslacht in kwijt kon. Zo bleef het niet bij dat ene meisje met de grote blauwe ogen, maar kregen ook anderen een hoofdrol.

Wanneer men de hoofdrol kreeg was dat geen goed teken, meestal kreeg ze deze omdat ze onbereikbaar was, vandaar ook de titel, en niet omdat het zo goed liep of de gevoelens wederzijds waren. Inmiddels telt de serie tien delen en wellicht dat de toekomst nog meer zullen brengen, maar vandaag wil ik de allereerste spin-off presenteren, zoals ze dat in de multimedia-wereld noemen. Een spin-off die gedeeltelijk over mezelf gaat, maar meer over mijn vrienden en mensen om me heen. Vandaag sta ik vanaf de zijlijn toe te kijken en zal ik schetsen wat ik zie, hoor en voel.

Natuurlijk zie, hoor en voel ik zelf ook nog en sta ik op het punt om mezelf weer eens te verliezen in een paar bruine ogen. (Terwijl ik die zin typte betrapte ik mezelf op de gedachte of ik mezelf wel ooit verloren heb in die twinkelende bruine ogen, die een constante nuchterheid bezaten die alleen voorkomt bij iemand die van het boerenerf komt.) Het lijkt wel of is dit gevoel mijn brandstof om te kunnen blijven leven en moet dat eens in de zoveel keer bijgevuld worden... en dat spreek ik niet tegen. 

Zo ook deze keer waarin ik dan wel wat voel voor iemand die een klas lager zit en een andere opleiding volgt, maar het vooral wordt bijgevuld door de gevoelens van andere mensen, van mijn vrienden. Uiteindelijk blijf ik een hoog-gevoelig persoon en pik ik deze signalen op en komen ze tien keer harder binnen, maar daarom heeft het nu een punt bereikt dat het me stimuleert om door te gaan met mijn eigen ding, zelfs zonder laptop! Want wat is er mooier om te zien dan vrienden die v-woord zijn en jij ze daar in helpt. Oké, het zou natuurlijk nog mooier zijn als dat nu ook eens bij mezelf gebeurde, maar iemand zal wel anderen bedoelingen met mij hebben vooralsnog en daar heb ik me voorlopig ook bij neergelegd.

Bij de een wil het niet vlotten, de andere is in afwachting hoe het gaat lopen en de laatste die zit nog in onzekerheid of het wel daadwerkelijk wat gaat worden. Ook zijn er mensen die al negen maanden lang op een roze wolk leven onder de blauwe lucht, zelfs wanneer deze grijs gekleurd is. Zelfs bij degene bij wie het niet wil vlotten moet het toch ergens wel fijn voelen: ook wanneer ze maar niemand kunnen krijgen, zelfs niet een kast van een niet nader te noemen Zweedse winkelketen. Of de andere die in afwachting is hoe het gaat lopen en maar constant hoop blijft koesteren op dat het wat zal worden en het gevoel niet los wil laten. Een fijn gevoel, dat je soms ook keihard met de neus op de feiten kan drukken, wanneer je dan mijn naam draagt. Echter heb ik er bij deze meneer veel vertrouwen in dat het wel goed komt. Maar dan de laatste, wellicht de mooiste situatie. In onzekerheid leven of de gevoelens wel wederzijds zijn en nog aan het aftasten is, maar wel constant zijn gedachtes verliest in de kleur van de ondergrond waar de domste sport ter wereld op wordt gespeeld. Schitterend, vooral wanneer je daar in kunt helpen, zoals je al eerder gedaan hebt. 

Het leven mag dan een bitterzoete symfonie zijn, deze dingen zorgen ervoor dat het toch een mooi rood, blauw of groen randje krijgt. Zoals ik al zei stimuleert het mij om door te gaan en de problemen die ik heb te doen vergeten. Langzaam krabbel ik op uit het diepe dalletje en dat komt allemaal door anderen, door mijn vrienden. Maar nu denk ik toch echt even aan mezelf en ga ik mezelf verliezen in een bos krullen, stralende glimlach en twinkelende bruine ogen. Of om het boers te zeggen en wat ik al constant denk nu ik dit stukje typ, wat een puberaal ge(***) is het toch ook of denk ik hier nu verkeerd en te negatief?

All Around the World

"I need to be myself, I can't be no one else" Het zijn de eerste twee regels van het briljante Oasis nummer Supersonic en het geeft perfect weer wat ik op dit moment denk en voel. De laatste tijd is het namelijk zo dat ik op moet boksen tegen het kleine wereldje waar ik in leef. Ik word in dit kleine wereldje namelijk tegengehouden wanneer ik even tegen de stroom inga of buiten de lijntjes kleur. Gelijk word ik tot de orde geroepen en moet ik me weer gedragen naar de maatstaven die iemand anders heeft gesteld. De andere kant van dit vrijbuiters verhaal is dat wanneer ik daadwerkelijk buiten de lijntjes zou gaan kleuren het begint te lijken op krassen en ik de weg terug naar het zwarte lijntje niet meer kan vinden. Ik eindig in de goot en red je reet maar is dan het credo in dit kleine kikkerlandje. Niet alleen in dit landje geldt deze ongeschreven wet, maar in alle westerse of andere stinkende rijke landen.

Mocht het op een moment dan zo zijn dat het even wat minder met me gaat en ik graag een handreiking van een naaste wil, dan wordt mijn hand niet aangenomen. Want waarom zouden ze mij wel helpen als ik toch altijd kwaad werd. Mensen hebben zelf niet in de gaten dat ze altijd maar in het verleden leven of de negatieve dingen onthouden, je kunt nog zo hard je best doen om van je imago af te komen uiteindelijk blijft het je leven lang achtervolgen. Want wanneer ik me best doe dan zie ik er niks van terug en doe ik het verkeerd dan ben ik gelijk het bokje. Het klinkt als zelfmedelijden, maar het geldt niet alleen voor mij. Vrijwel ieder hard werkende student, werknemer, sporter of ander op twee benen lopend levend wezen kent dit. Een voorbeeld uit eigen ervaring om het te verduidelijken. Op school deed ik altijd mijn best en vorig jaar werd ik hiervoor 'beloond', een nominatie als 'Beste Nieuwkomer' had ik in de wacht gesleept bij de Friese Poort Awards. De aanhalingstekens geven hopelijk het sarcasme duidelijk weer waarmee ik dit probeer te zeggen. Het stelde (en zal nooit) wat voorstellen. Nu ik dit jaar zowaar een keer gespijbeld heb, wat tot voor kort een onmogelijke combinatie zou zijn - Rutger en spijbelen, krijg ik gelijk de 'Witte Kaart'. Deze vergeet ik vervolgens in te leveren en dit resulteert in een 'Gele Kaart' en de uren inkomen die ik gemist heb. Ok, deze zou ik vorig jaar geïncasseerd hebben, maar dit  jaar: niet.

Er zijn namelijk twee trutten bij mij in de klas die het steevast presteren om elke ochtend te laat binnen te komen bij de les en alsnog normaal les krijgen!? Of de gebrilde motormuis die ik heb als klasgenoot en vorig jaar ook vrijwel niet kwam opdagen en toch is overgegaan. Dan breekt bij mijn klomp en denk ik werkelijk waar waarom ik dan nog wel in de schoolbanken zit, elke ochtend een bus te vroeg neem richting school en zodoende bijna dertig uren maak op school, iedere week weer. Hieruit blijkt niet alleen dat de verhoudingen scheef zijn bij mij op school, maar dat het er zo altijd aan toegaat in het dagelijkse leven. De wereld steekt hypocriet in elkaar, en dat vind ik niet een mening, maar een feit. Zie je het kromme in deze zin? Ja? Kijk, dat bedoel ik nou.

Er is geen ruimte voor het vrijbuiters bestaan wanneer je in Nederland woont, of in België, of Frankrijk, of het Verenigd Koninkrijk, of Duitsland, of Australië, of de Verenigde Staten enzovoorts. In welk land heb je wel de ruimte om te doen en laten wat je wilt. In welk land ben je niet verplicht om naar school te gaan, om financieel je geld af te staan aan de staat en ga zo maar door. Is er een land op aarde dat alleen het leven van het leven op de eerste plaats stelt? Volgens mij niet. Zelfs niet als je op de meest afgelegen plaatsen komt op de wereld. Daarnaast mocht je ervandoor willen in deze kleine wereld dan moet je geld hebben. Alles staat of valt met geld in deze kleine wereld waarin we vrijwel allemaal rondlopen met dollar-, euro-, pond- of yen-tekens in de ogen. Geen geld, geen mogelijkheden. Geld maakt gelukkig denken we met zijn allen in deze kleine wereld. Ik zou zo graag willen dat het anders was in deze wereld en we gelukkig konden worden door in het bijzijn te zijn van je vrienden op de mooiste plaatsen op de wereld met de beste muziek. Die gedachte zou dus gelijk de grond ingestampt worden met een commentaar dat in eerste instantie positief begint, maar uiteindelijk toch negatief eindigt. En ook negatief bedoelt is.

In het commentaar geven zijn we ook zo goed, overal doen we het en het wordt ons al vroeg met de paplepel ingegoten om het zo te doen zoals het nu is. Een grote poppenkast en het doet me denken aan de film The Truman Show. Niet dat we worden gevolgd door iets of iemand, maar we dragen met zijn allen duizend verschillende maskers om het maar zo geloofwaardig mogelijk over te laten komen voor elkaar. De enige plaats waar we het masker afdoen is de plaats waar niemand erbij kan en dat is in onze dromen. Al weet ik dan nog niet zeker of ik dat honderd procent zeker weet. Want niets is was het lijkt tegenwoordig. We photoshoppen er maar lustig op los als ons zelf gekozen masker voor dat moment ons niet aanstaat en dus shoppen we er een anders masker voor of overheen. Ik wil dus ook niet meer lid te zijn van het journaille waar het om pageviews, je eigen ik en het geld draait.

Net zoals ik niet lid hoef te zijn van een instelling van school of een voetbalclub. Wanneer je zelf op reis gaat leer je het leven kennen, of nog beter dan leef je het leven in plaats van het jan modaal pad af te lopen dat klinkt als een bitter zoete symfonie, of niet dan Richard Ashcroft? Wanneer men denkt dat ze zo het meeste uit hun leven halen hebben ze het verkeerd, er is zoveel meer te zien dan wat wij alleen maar om ons heen zien. Maar wanneer ik deze gedachte dan uitspreek voel ik me als die eenzame wandelaar ergens midden in een lege ruimte naast een andere lege ruimte waar iemand aanwezig is die precies hetzelfde denkt en zegt als mij. "All my people right here, right now

D'you know what I mean?"