'Gay Friend'

Het is prachtig weer en ik denk dat wanneer ik klaar ben met het schrijven van dit stukje de zon al onder gegaan of nog halverwege is en de lucht roze kleurt, net zo roze als de bladeren van de boom in onze voortuin. Een schitterende lucht al zeg ik het zelf, maar tegelijkertijd maakt het me ook week, melancholisch als u wilt. Iedere lente gebeurt dat weer en logischerwijs, tenminste het klinkt logisch in mijn oren, begint me dat langzamerhand de keel uit te hangen.

Ik word er gevoelloos van, maar tegelijkertijd moet men op deze momenten ook sneller op zijn of haar teentjes lopen omdat ik zomaar uit mijn vel spring. Waar hem dat aan ligt? Geen idee. Feit is dat het weer gewoon van grote invloed is op mijn humeur, wellicht groter dan wat gemiddeld genomen is, wat dat ook maar moge zijn. Maar ik dwaal af van het oorspronkelijke onderwerp van dit misbaksel.

De kleur roze noemde ik in de eerste alinea. Wil ik naar mijn seksuele geaardheid? Nee, fout. Al zou het indirect wel kunnen, maar voor nu is daar geen sprake van. Waar ik dan heen wil is dat ik de gay friend lijk te zijn. Het klinkt wellicht wat gek – al zou het voor sommige klasgenoten juist een bevestiging zijn. Maar zoals een hele goede - wellicht mijn beste – vriendin zaterdag opmerkte toen ik samen met haar en een andere goede vriendin door Leeuwarden slenterde, heb ik wel veel vriendinnen en in verhouding weinig vrienden.

Dat is al zo sinds groep één van de basisschool, vanaf groep drie of vier stond ik zelfs alleen als jongen en werd ik destijds doodgegooid met een K3, bijvoorbeeld. Deert het mij? Ja en nee, zo’n heerlijk cliché antwoord als je er niet zeker van bent.

Ja, omdat ik in een samenleving waarin veel van mijn leeftijdsgenoten de player uithangen ik op een normale manier vriendinnen kan hebben en ook gezellig met ze om kan gaan zonder stoer te doen.

Nee, omdat het me ergens dwarszit in de Periodes. Periodes is niet voor niets met hoofdletters geschreven: laat ik zeggen dat ik mijn vrouwervaringen in de liefde op chronologische volgorde kan leggen en dat ze vloeiend in elkaar overlopen. Elke Periode draagt de naam van het desbetreffende slachtoffer en anderzijds wel een door mezelf verzonnen pseudoniem.

Maar wat breekt mij nu dan op in deze periodes en wat heeft het feit dat ik veel vriendinnen heb hier mee te maken? Voorop gesteld, ‘veel’ moet je niet al te groot zien; zie het meer als in verhouding met andere mannelijke leeftijdsgenoten. Het aantal noem ik zelf bescheiden. En wellicht ligt daar de kink in de kabel van het niet slagen van, bescheidenheid? Te aardig? De broer die degene niet heeft? Het maatje? Gay friend? Oké, nu ben ik zeventien, maar mezelf onder loep nemen op dit gebied kan geen kwaad toch? Er is niet voor niets een reden van het niet slagen van en het feit dat ik snel mijn gevoelens verlies in iemand anders.

Dat laatste is ook een grote vraag die me bezigt, het antwoord daarop heb ik vooralsnog niet gevonden. Liefde is een ding van ervaren, over je heen laten komen en niet zoeken, maar tegenkomen. Zoeken? Zoek ik het dan wellicht teveel? Niet altijd, maar het komt wel voor. Om maar even een boek wat ik onlangs gelezen heb te citeren: “Je moet dingen eerst vinden, voordat je ernaar opzoek kunt.”

En met die wijsheid, zou ik graag willen afsluiten. Bij deze.