“Cause all of the stars have faded away. Just try not to worry, you'll see them someday. Take what you need and be on your way. And stop crying your heart out.”
‘Stop Crying Your Heart Out’ – Oasis
Het is lang, lang geleden dat ik me ooit zo verloren heb in iemand. Natuurlijk was daar ’t door mij zelf genoemde Bloemenjurkje dat op en neer zwiepte en zwaaide, en waar we met zijn allen van gesmuld hebben op zijn hoogtepunt, al zouden sommigen dat niet toegeven. Maar nu hoor ik je denken, hoe lang is het geleden dat je je zo verloren hebt iemand? Om precies te zijn; pakweg zo’n vier jaar geleden en wat ik pas vorig jaar (!) achter mij heb kunnen laten, hoe vaak ik dat nog ga herhalen weet ik niet, maar ik heb het al eerder genoemd en misschien komt het omdat het de enige keer was. Maar eerlijk gezegd Rutger, dit overkomt je wel vaker of niet? En wat zou deze keer dan het doorslaggevende ding moeten zijn, Hoekstra? Daar probeer ik ook voor mezelf achter te komen, dat probeer ik echt en ik zou soms willen dat het anders was.
“And my head told my heart; let love grow. But my heart told my head; this time no. Yes, my heart told my head; this time no, this time no.”
‘Winter Winds’ – Mumford & Sons
Eigenlijk zou het niet mogen, vooral niet als je kijkt naar hoe het loopt. Kom op Hoekstra?! Toegegeven, ik ben een gevoelig jongetje met een kleine emmer waarin de emoties al snel overstromen en de daarbij horende vloedgolf de overhand krijgt. Daar hebben een stel geleerden ook een naam voor bedacht dat afgekort wordt met HSP, wat weer staat voor High-Sensitive Person en ja dan ervaar je alles toch even tien keer intenser. Toch probeert het verstand me wat anders te zeggen, maar zoals ik inmiddels ook geleerd heb: ik ben een jongen van gevoelens, dus volg ik het gevoel ook maar.
“The lights will guide your home and ignite your boneds. And I will try to fix you.”
‘Fix You’ – Coldplay
Maar probleem is dat de emoties die zij kent, me zeer naar het hart gaan. Ik zal niet vergeten hoe ik ooit op een regenachtige dag in de zomer van huis fietste; ik moest naar het werk en fietste over een open stuk waar de wind ruim baan had om tegen me aan te blazen, Fix You begint te spelen en ik besluit keihard mee te zingen om de valse klanken van mijn stem mee te laten deinen op de wind, zodat ik er geen last meer van hoefde te onder vinden. Onderwijl stroomden de tranen over mijn wangen en kon ik daar een donkere, tegen het depressieve aan, periode achter me laten. Eentje die beheerst werd door de gedachte over doodgaan. Ik besefte op dat moment dat het onderdeel van het leven is, de realisatie kwam op dezelfde dag nog door het kleine jongetje dat me glimlachend aankeek toen ik druk aan het werk was. Toen kon ik de tranen moeilijk bedwingen, maar later op de weg terug liet ik ze gaan en zag ik dat hij dat lichtje was geweest waar ik naar zocht, en nu zou ik zo graag jouw lichtje willen zijn, waar jij naar zoekt. Daar kom ik eerlijk voor uit. Ik moet alles uit me trekken om je de positiviteit te laten zien, de positiviteit die wel degelijk bestaat. Zelfs voor iemand die wel weet hoe het moet en – hoe egoïstisch - daar bedoel ik mezelf mee, zal het lastig worden. Maar ik weet ook dat het kan! Kan ik dat lichtje zijn? Vast wel.
“And if you have a minute why don't we go, talk about it somewhere only we know?”
‘Somewhere Only We Know’ – Keane
Een reis, ver weg, weg met zijn tweeën, de veilige en bekende wereld ontvluchtten en de ware betekenis van het leven leren kennen, dat zou ik graag willen. Ontzettend graag, zonder te zeggen waar we heen gaan zodat niemand ons lastig kan vallen. Zelf wel weer contact opnemen wanneer we daar de behoefte voor hebben. Lachen, praten en huilen. Alles ervaren wat bij het leven hoort, aan die wens van je zou ik graag willen voldoen, ook omdat ik hem zelf heb. Zelf voelt het voor mij altijd aan alsof ik gevangen zit in mijn eigen kleine wereld.
“We go where the wild blood flows, on our bodies we share the same scar. Love me, wherever you are.”
‘Wire to Wire’ – Razorlight
Je zou kunnen zeggen dat we hetzelfde met ons meedragen, hiermee bedoelde ik het hiervoor genoemde, maar wellicht verpakken we het beide in een andere verpakking, misschien sta ik er met mijn Friese nuchterheid – die ik van nature ken – wel anders tegenover. Wie weet het? Probleem is wel, we kennen het beide dan – in mijn ogen – maar de afstand die overbrugd moet worden, moet overbrugd worden en die brug wordt gigantisch groot en zal moeilijk zijn te bouwen, en herbouwen wanneer er wat afbrokkelt. De verbinding die meer dan honderd kilometer behelst.
“To call each thing by its right name. By it’s right name.”
Christopher McCandless
Nog nooit, nog nooit heb ik de dingen zo letterlijk omschreven zoals ze hier neergeschreven zijn. Voor mij is het schrikken, misschien voor jou nog wel meer. Waarom ik het gedaan heb? Geen idee, ik fietste om mijn medicijn – dubbelzinnig omdat ik ook daadwerkelijk een medicijn haalde, maar tegelijkertijd ook een album kocht en muziek is toch ook een soort medicijn – op te halen en toen kreeg deze impuls. Mijn leven bestaat zo’n beetje impulsen en het vaakst geef ik er aan toe. Misschien niet altijd even handig en verstandig, maar deze keer geloof ik toch echt wel dat het geen kwaad kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten