Leunend tegen de brede stam van de metershoge spar zit ze te schrijven in haar unieke boekje; zwart gekleurd en iets kleiner dan het normale en gebruikelijke papier formaat. Van alles wordt er in opgeschreven, van zelf verzonnen opdrachten tot hersenspinsels met de nodige metaforen om de sfeer in de korte verhalen te versterken. Ze heeft meer van dit soort boekjes, allen voor een ander doeleinde, in eentje laat ze de tekenares in haar los. Tekeningen van technisch modaal niveau, maar sprekend genoeg om het predicaat kunstzinnig er aan toe te voegen. Eigenlijk is de benaming iets dat als een onzichtbaar bordje om haar nek hangt, waar het half lange bruine haar in laagjes over heen valt. Het haar valt net tot over haar schouders die weer omhuld worden door een wit T-shirt waarop een illustratie staat van een veer die uit elkaar waait. Haar benen gaan gehuld in een blauwe spijkerbroek. De knieën heeft ze omhoog getrokken om de bovenbenen te gebruiken als een steun voor het boekje dat in haar schoot ligt. Haar zachte handen beroeren het schrijfgerei en het gebroken wit gekleurde papier.
De zon die met kleine straaltjes door het dichte bos valt, weerkaatst in het wit en licht vervolgens haar gezicht op. Haar bruine ogen zijn diep verzonken in haar eigen gedachten en datgene wat ze op papier zet, de uitdrukking is bedachtzaam en lieflijk tegelijkertijd. Rustig beweegt de hand van links naar rechts en maakt deze zo nu en dan een korte beweging naar boven of onder om de juiste letter neer te zetten, om zo een woord te vormen.
Rustig sta ik er bij in mijn geruite overhemd en kijk ik vanonder mijn krullen naar hoe ze daar zit tegen de stam. Ik maak een foto van het beeld; van de bomen die in keurige rijen staan gepland, de zachte bruine ondergrond die bezaait is met takjes en de zonnestralen die her en der door het bladerdak vallen en waarvan één straal op haar en haar zwarte boekje valt. Rustig loop ik rond door het bos, niet te ver bij haar vandaan zodat ik haar in de gaten kan houden, als een beschermengel die om haar heen cirkelt.
Toch besluit ik al snel de camera neer te leggen en naast haar te komen zitten, ze kijkt niet op en ik zeg niets om de heersende rust en haar creatieve bui niet te verstoren. Rustig doch krachtig schrijft ze door in haar unieke boekje. Er staan woorden te wachten in mijn mond tot ik ze los kan laten, ik wil haar vertellen over wat ik net zag even verderop in het bos en waar we heen kunnen, maar ik wacht geduldig tot zij klaar is.
De tijd vordert gestaag en ondertussen heb ik een boekje erbij gepakt om te lezen, samen zitten we schouder aan schouder tegen de brede mast ons ding te doen. Plots wordt de rust verstoord door haar zachte stem; ze zegt dat ze klaar is en het zwarte boekje wordt dichtgeslagen. Met mijn door een Noordelijk accent doordrenkte stem zeg ik haar dat ik haar wat wil laten zien. Ik pak haar bij mijn arm en we lopen samen over de zachte ondergrond naar het gebouwtje dat ik zojuist ontdekte in mijn kleine zwerftocht door het woud. Daar in het midden, vrij van de bomen, staat een wit houten kerkje, de houten deur open voor bezoekers. Samen lopen we naar binnen en nemen we plaats op één van de houten banken en weer pakt ze haar zwarte boekje erbij en begint ze te schrijven.
De zon die met kleine straaltjes door het dichte bos valt, weerkaatst in het wit en licht vervolgens haar gezicht op. Haar bruine ogen zijn diep verzonken in haar eigen gedachten en datgene wat ze op papier zet, de uitdrukking is bedachtzaam en lieflijk tegelijkertijd. Rustig beweegt de hand van links naar rechts en maakt deze zo nu en dan een korte beweging naar boven of onder om de juiste letter neer te zetten, om zo een woord te vormen.
Rustig sta ik er bij in mijn geruite overhemd en kijk ik vanonder mijn krullen naar hoe ze daar zit tegen de stam. Ik maak een foto van het beeld; van de bomen die in keurige rijen staan gepland, de zachte bruine ondergrond die bezaait is met takjes en de zonnestralen die her en der door het bladerdak vallen en waarvan één straal op haar en haar zwarte boekje valt. Rustig loop ik rond door het bos, niet te ver bij haar vandaan zodat ik haar in de gaten kan houden, als een beschermengel die om haar heen cirkelt.
Toch besluit ik al snel de camera neer te leggen en naast haar te komen zitten, ze kijkt niet op en ik zeg niets om de heersende rust en haar creatieve bui niet te verstoren. Rustig doch krachtig schrijft ze door in haar unieke boekje. Er staan woorden te wachten in mijn mond tot ik ze los kan laten, ik wil haar vertellen over wat ik net zag even verderop in het bos en waar we heen kunnen, maar ik wacht geduldig tot zij klaar is.
De tijd vordert gestaag en ondertussen heb ik een boekje erbij gepakt om te lezen, samen zitten we schouder aan schouder tegen de brede mast ons ding te doen. Plots wordt de rust verstoord door haar zachte stem; ze zegt dat ze klaar is en het zwarte boekje wordt dichtgeslagen. Met mijn door een Noordelijk accent doordrenkte stem zeg ik haar dat ik haar wat wil laten zien. Ik pak haar bij mijn arm en we lopen samen over de zachte ondergrond naar het gebouwtje dat ik zojuist ontdekte in mijn kleine zwerftocht door het woud. Daar in het midden, vrij van de bomen, staat een wit houten kerkje, de houten deur open voor bezoekers. Samen lopen we naar binnen en nemen we plaats op één van de houten banken en weer pakt ze haar zwarte boekje erbij en begint ze te schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten