Hij heeft net met zijn zwaar bewerkte zwart-wit foto afscheid genomen van vrolijkheid in eigen persoon. De foto, waarop hij breed glimlachend staat, is maar een schim van wat er werkelijk speelt. Dat blijkt wel nadat hij zelf heeft uitgelogd, naar boven loopt en op zijn kamer in het donkere raam kijkt waar zijn spiegelbeeld zich aftekent. Het licht van de lamp die op het bureau staat weet treffend, en waarschijnlijk onbedoeld, te illustreren wat er gaande is in zijn hoofd. De linkerkant uitgelicht doordat de lamp er volop schijnt, de rechterkant gehuld in duisternis omdat de lichtbron niet tot daar reikt. In de ogen zijn witte puntjes zichtbaar van de lamp die er in reflecteert, zelfs in de donkere rechterkant is deze zichtbaar om aan te geven dat het leeft.
Diep verstopt in de lichte kant zit een vettige splinter die zich niet weet los te maken van het gezonde verstand. Nee, bij elke frustratie die zich voordoet boort de splinter zich dieper in het mooie en goede. Een jurkje, schommel of foto kan nog zo mooi, zo leuk en goed zijn; het zorgt er niet voor dat het kleine afgebroken en scherpe voorwerp zich los kweekt van de glimlach die eigenlijk een grimas hoort te zijn. Het jurkje weet nog, zei het onbedoeld, het verst te komen met het verwijderen van de splinter.
Bij anderen treedt de splinter in werking en maakt het meer kapot dan hem lief is. Vriendschappen die geen vriendschappen meer zijn, stage dat geen stage meer is en een bijbaantje wat geen bijbaantje mag heten. Het zorgt ervoor dat het hem onmogelijk wordt gemaakt om ergens heen te gaan zonder de keerzijde er van te zien. De oorzaak zou zo maar eens mijn afscheid kunnen zijn bij die grote frituurtent, net alsof iemand hier ontevreden over was en me deze splinter toegooide als straf zodat ik niet meer normaal zou kunnen werken in de toekomst. Het is op deze momenten dat de duistere kant zich als een door mezelf opgetrokken deken over de lichte zijde heen komt te liggen.
Onder de deken loopt een lont waarvan het uiteinde open en bloot net onder de deken uitsteekt en wacht op zijn ontbranding. Wanneer de lont aangestoken is, brandt deze vliegensvlug op om mij tot een uitbarsting te laten komen. Alles en iedereen dat om mij heen staat wordt aangepakt door een zwart iets en dit zorgt ervoor dat zelfs de mensen die de frustraties niet waard zijn ze meekrijgen. De volle laag en geen gas terug, de zelfbeheersing is verdwenen.
De splinter komt tot een beeld; een jongen van mijn leeftijd met een lijkbleke huid, die gehuld gaat in inktzwarte kleren en waar normaal de ogen horen te zitten zijn twee lege doorzichtige gaten te vinden. Haar dat normaliter krullend hoort te zijn, hangt slapjes naar beneden en een vettige substantie drupt van zijn hoofd op zijn schouder en anders wel op de grond. Het is mijn beste vriend.
Alle ergernissen gehuld in die lijkbleke jongen die, wanneer hij actief is, nog maar eens een raam breekt die het niet verdient. Die een oerkreet loslaat wanneer ik in mezelf murmel als ik buiten loop, probeer af te koelen en de lijkbleke jongen van me af probeer te schudden. Beste vriend of niet, hij is mij tot last en ik wil van hem af. Elke keer weet ik een gaatje te slaan, maar niet door te trekken waardoor hij moet lossen. Elke keer komt hij terug en stookt hij het in mijn hoofd op; gedachten buitelen over elkaar heen en neemt de o zo belangrijke zelfbeheersing met zich mee. Zoekend en graaiend probeer ik het terug te vinden, maar elke keer wanneer ik denk het terug te hebben gevonden, komt de splinter tot leven.
Wat helpt mij de splinter tot bedaren te krijgen? Wat helpt mij om de splinter niet in werking te laten treden? Wat helpt mij om mijn jarenlange trouwe vriend van me af te laten schudden? Laat ik de jongen met de zwaar bewerkte zwart-wit foto maar weer eens inloggen op de computer. Laat ik hem maar weer eens praten met de vrolijkheid in eigen persoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten