Ergens loeit een koe in een weiland dat omringt wordt door nog meer groene weilanden. Soms onderbroken door een groen weiland gevuld met witte pluizige bolletjes dat een schaap blijkt te heten en anders wel een edele bruine of zwarte knol, die normaliter paard wordt genoemd. Rustig staan ze om de windmolens en elektriciteitsmasten heen te grazen. Zo nu en dan wordt de zon verduisterd door een zwerm opstijgende vogels. In de ondergelopen greppels die tussen de weilanden doorvoeren zit een reiger stokstijf te wachten tot het moment waar op hij kan overgaan tot de aanval op zijn prooi. Verderop zit een buizerd langs de weg op een lantaarnpaal te wachten tot er een haas, muis of vogel wordt aangereden, om deze vervolgens lekker te kunnen oppeuzelen.
De weg die alsmaar drukker en drukker wordt door het vrachtverkeer dat hier langs rijdt. De ene keer rijden ze naar het nabij gelegen industrieterrein, dat in dezelfde jaren gigantisch snel is opgerukt. Een andere keer rijden ze naar de grote vuilnisbelt die met het half jaar ook toeneemt in omtrek… en hoogte. De omwonenden hopen stiekem dat de vuilnisbelt in brand vliegt. Misschien vanwege de stank, misschien vanwege de drukte van vrachtwagens die het met zich meebrengt, maar het is vooral de macht die ze misbruiken door de ene naar de andere boer op te kopen in naam van de gemeente waardoor ze nog sneller kunnen uitbreiden.
Verder is alles rustig en wanneer men in tegengestelde richting rijdt op dezelfde weg dan passeer je de buren die, minsten, honderd meter verderop wonen en waar nog ouderwets hout wordt gekapt. Ga je over het drukste stukje snelweg van Friesland via het gevaarlijkste viaduct van de gelijknamige provincie dan kom je terecht bij de dorpskern, waar het zojuist omschreven weidse landschap onderdeel van is.
Het drop waar de hoofdstraat geen hoofdstraat heet en waar een echt dorpsplein ontbreekt, ligt er vredig bij. In de dorpskroeg zitten iedere dinsdagavond de zes stamheren de dag door te nemen en anders wel het reilen en zeilen in wat er gaande is in het drop. Net zoals dat bij de lokale kapster wordt gedaan, waar de laatste roddels nog eens goed doorgenomen worden en vervolgens lekker worden aangedikt. Schuin tegenover de kapster liggen de trots van het dorp waar ieder samenkomt wanneer daar aanleiding toe is, de voetbalvelden.
Er wordt op hoog niveau gespeeld op de zaterdag wanneer de trots van de club mag aantreden, het eerste elftal. Ieder jongen droomt er van, nadat zijn werkelijke droom als profvoetballer is uit elkaar gespat, om terecht te komen in het eerste. Je vergaart aanzien bij de opperhoofden van de club, er wordt naar je omhoog gekeken door de pupil van de week en je vrienden betalen je bier bij de derde helft.
Het bier dat wordt ingekocht bij de lokale supermarkt waar nogmaals de roddels worden aangedikt en waar iedere zestienjarige uit het dorp zijn carrière begint. Waar je de mensen weer tegenkomt die je uit het oog verloren bent, nadat je van de basisschool naar de middelbare school bent gegaan en ieder zijn eigen weg gekozen heeft. Meestal ga je samen met je buurjongetje, en inmiddels beste vriend, naar dezelfde middelbare school, maar anderen verlies je uit het oog en zie je niet meer. Soms kom je ze nog tegen bij de keet waar in het weekend druk gezopen wordt met het bier dat in de aanbieding was bij de lokale supermarkt.
Voor de supermarkt hangen de jongeren die zo graag verlangen naar de nabij gelegen grote stad, maar waar ze op die leeftijd nog niet mogen komen van de ouders. Energiedrankje naar energiedrankje wordt achterovergeslagen, oude omaatjes worden lastig gevallen door dit schorem en in het drop zorgen ze voor onheil bij de speeltuin die naast de basisschool ligt. Op het plein van de basisschool worden de roddels nog eens aangedikt, waardoor de lokale paparazzi nog net niet in de bosjes ligt voor de desbetreffende woning van het hoofdonderwerp.
Ondertussen wordt er een nieuw gerucht de wereld in geslingerd doordat er twee jongeren, een voetballer uit het tweede elftal die druk vecht voor een basisplaats in het o zo roemruchte eerste elftal van het dorp en de meest beruchte kwajongen van het plaatsje, een navigatiesysteem zouden stelen uit de naast hun geparkeerde auto. Politie rukt met man en macht uit, maar hier was geen duidelijke reden voor. Volgende week hebben ze daadwerkelijk het navigatiesysteem gestolen. Echter, in de gedachten van de paranoïde bezitter van de auto waar mogelijk een navigatiesysteem in zou liggen dat kans had te worden gestolen door de twee jongens, was deze al gestolen.
Rustig sla ik het tafereel gaande en fiets ik langs de buurtsuper over de drukke snelweg door middel van het gevaarlijke viaduct naar huis; langs de schapen, de knollen en koeien die rustig grazen in een weidse landschappen. De laatste vijfentwintig meter leg ik af over een grindpad, wat onze oprijlaan mag heten, om daar de fiets te stallen in het fietsenrek naast de andere vervallen tweewielige voertuigen. De deur gaat open, ik loop de trap op, open de deur van mijn kamer en ga zitten achter mijn laptop en begin te tikken aan een schrijfsel over mijn kijk op het o zo prachtige stereotype dorp waar ik woon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten