Rustig zit ik op het bankje – waar het zo vaak gebruikte groen op parkbankjes al begint af te blakeren alsof het verschroeid hout betreft – te mijmeren over van alles en nog wat. Het groen om me heen wordt strak in de hand gehouden door de plantsoendienst van de gemeente. Mensen genieten van de in bloei staande bloemen op deze eerste echte lentedag, nadat het dagenlang mistroostig weer was dat ons vergezelde. Men wandelt met de hond door het park, een ander zit op een ander bankje een boek te lezen en de hangjeugd zit even verderop aan de rand van het park: mensen lastig vallend die proberen te genieten van het prachtige weer.
Zo komt een meisje met kort blond haar, die hand in hand loopt met een jongen die een oude bruine vettige pet draagt, het park in lopen. Hij oogt een beetje traag van begrip met zijn lege bruine ogen en staat zo in scherp contrast met zijn vriendin die kleurig, fleurig en bijna huppelt door het park; alleen zit ze vast aan haar vriend, waar ze geen problemen mee lijkt te hebben overigens. Ze genieten van elkaar, het weer en van de lasten en zorgen die zijn verdwenen door de zon.
Achter hen loopt een jongen in zijn eentje; schouders hangen een beetje benden, evenals zijn hoofd waardoor zijn halflange haar voor zijn gezicht valt. Zijn lichaamshouding verraadt veel over zijn gemoedstoestand. De bos bloemen die hij vasthoudt hangt treurig naar beneden en de gitaar op zijn rug doet het vermoeden dat hij zojuist is afgewezen nog sterker aanwakkeren. In zijn gedachten loopt naast hem zijn liefde in een schattig jurkje, alleen is deze verbeelding op de zachte lentebries meegenomen naar iemand anders of gewoon opgelost in het niets.
Ik blijf hem volgen met zijn Spaanse gitaar, waardoor het volgen makkelijk gaat omdat niet iedereen met een instrument op zijn rug rondloopt door het park. De jongen gaat onder een boom zitten, zet zijn gitaar goed en begint te spelen en te zingen met de bijbehorende tekst. Ik herken het nummer en begin zachtjes mee te zingen. Een vrolijk (verliefd) nummer voor iemand die zojuist is afgewezen concludeer ik, wanneer mijn vermoeden het uiteraard bij het juiste eind heeft.
Het lijkt hem op te beuren dat hij dit nummer speelt en zingt. Hij lijkt zijn gevoelens, zowel positief als negatief, eruit te zingen en brengt zodoende nog meer pracht en praal in de lucht onder de strak blauwe lucht die er vandaag is én ergens raakt het mij en voel ik met de jongen mee. Vooral wanneer ik naast me kijk en er een lege plek zichtbaar is op het nog net groene parkbankje.
Plots komt er een meisje in het beeld, dat zojuist werd opgevuld door de houten groene balken van het bankje en waar nu het figuur van haar in terecht is gekomen. Ik kijk haar eens aan. En nog een keer om er zeker van te zijn of mijn ogen zich niet bedriegen en ik haar niet hoef te vragen om haar modieuze zwarte bril op mijn neus te zetten. Lang rossig haar, bruine ogen achter de glazen van de bril, een bruin leren handtas en een uitstraling waardoor het glazuur wel eens van je tanden kan afspringen.
Ik draai mijn hoofd weg, kijk eens naar voor me uit richting de vijver waar de eenden in rond dobberen en denk eens na. De gedachten voeren terug naar de afgelopen zomer, naar een terrasje in een druk bevolkte straat waar een festival aan de gang was en de persoon naast mij flyers aan het uitdelen was. Een beeld wat op mijn netvlies gebrand is en daar ook niet meer van zal verdwijnen dankzij de foto’s die er gemaakt zijn.
De jongen met de gitaar zet ondertussen een nummer in dat afkomstig is uit de jaren zeventig, mijn favoriet aller tijden mag heten en perfect deze dag beschrijft. Hardop begin ik mee te zingen en de dame naast me kijkt me aan met de glimlach die ik gemist heb, zo doet een gevoel in mij zeggen. Zelf begint ze ook zachtjes mee te zingen en zo ontspant er zich een bijzonder toneelstuk hier midden in het park op deze bijzondere dag waar de goedlachse meneer met de blauwe lucht – in zijn eentje – ons allen verblijdt met zijn luchtigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten