Met een zwaai gaat de deur open van de kleine ietwat benauwde ruimte. Er hangt een drukkende lucht die een hoofdpijn bezorgt die met aspirine nog niet wil weggaan. De deur blijft dan ook open staan om alles even te laten luchten, voor een nog betere doorloop van de lucht wordt het kleine raampje open gezet en een snijdende winter wind blaast nu door de kleine kamer. De ruimte wordt opgesplitst in twee delen door een tussenwand met een groot raam daarin om de andere kant te kunnen bekijken en een deur die ervoor zorgt dat de achterste ruimte te bereiken is. Het is achter deze ruimte waar zich de iMac bevindt waarmee je het laatste nieuws kunt opsporen, maar het belangrijkste is de installatie die naast het apparaat staat. Op het bureau dat langs de wand met het grote raam is geplaatst, staan de twee microfoons die ervoor zorgen dat onze stemmen op de radio zullen verschijnen. Achter de tafel staan twee stoelen die voor het gemak zorgen tijdens een uitzending en rechts op het houten blad staat grof materieel dat ervoor zorgt dat onze stemmen ook daadwerkelijk de ether ingaan. Technisch geneuzel waar ik niks van zal begrijpen. Gelukkig is daar Henk onze technicus die, hoe verbazingwekkend, voor de techniek gaat zorgen. Wat verder technisch geneuzel is, is het feit dat er speciale grijze dingen aan de blauwe muur zijn geplakt die zorgen voor een goede akoestiek en de koptelefonen die over de microfoons hangen waarmee wij, Sebastiaan en Hayden; de muziek kunnen beluisteren uit de uitzending, Henk kunnen horen vanaf de andere kant en we elkaar kunnen verstaan.
Niet onbelangrijk is de andere kant, de ruimte waar we samen met zijn drieën staan boordevol gezonde spanning. In deze ruimte staat een groot zwart paneel met allemaal knopjes, regelaars en lichtjes die gaan flikkeren wanneer de uitzending aan de gang is. Verder staan hier twee beeldschermen en een computer waarop nog meer technische dingetjes op te zien zijn die mij weinig interesseren en waar ik hopelijk ook zo weinig mogelijk mee te maken zal hebben. Daarnaast is ook hier een microfoon waarmee Henk met ons zal kunnen communiceren, en het nieuws kan presenteren met zijn monotone en droge stem.
Je ziet het, we mogen presenteren en nemen de voor ons bekende radiostudio in ons op, maar het lijkt alsof we de ruimte weer voor het eerst zien nu we daadwerkelijk mogen uitzenden in dat kleine half uurtje. De lokale radiozender ging al snel akkoord en na enig gediscussieer is ook school akkoord gegaan. Zijn er voorwaarden gesteld? Weinig, wanneer we maar voldoen aan de richtlijnen die school gesteld heeft, en we dus religies en andere belangrijke zaken voor school niet te niet doen, is het goed. Dat moet lukken aangezien we alle drie opvattingen hebben die regelrecht uit de jaren '60 zijn gewandeld en we dus open staan voor nieuwe dingen. Daarnaast hebben we ook een bijzondere god, die verdomd goed gitaar kan spelen.
Het is tijd voor Hayden en mij dat we plaats nemen achter de twee microfoons en dat Henk de regie in handen gaat nemen. Het eerste dat we wilden was dat we begonnen met muziek, we proberen namelijk de goede en juiste muziek weer naar de mensen toe te brengen en geen commerciële troep die heden dag op de ether te horen is. We mogen dan een klein publiek bereiken, ergens moet het beginnen is onze gedachte. Dus we beginnen dan ook met Stand By Me, het nummer waar wij onze naam uit ontlenen. De britpop trilt nu door de lucht in de verschillende ruimtes waar de radio staat afgestemd op het lokale radiostation en ons eigen Radio Supernova. Een opgeluchte zucht weerklinkt uit mijn mond nu we eindelijk on air zijn en Hayden en Henk hebben een brede glimlach op hun gezicht.
De secondes tikken voorbij en het nummer komt tot een einde. Henk en ik hebben unaniem besloten dat Hayden de aftrap mocht doen van ons muziekprogramma. 'Radio Supernova is tot een uitbarsting gekomen!', klinkt het enthousiast en met een doordrenkt Fries accent uit de mond van onze filosoof. 'Je hoorde zonet de worker-class muzikanten uit Manchester, genaamd Oasis met hun hit Stand By Me. Het nummer waar wij onze naam aan ontlenen.' Het is een feit, de spanning is er af en de opluchting is groot, de muziek was al in de ether en nu zijn onze stemmen dat ook. 'En zo is het maar net Hayden. In de videoclip die op de tv te zien is, waar alleen maar commerciële troep op vertoond wordt, is in het eerste shot een beeld te zien van het denkbeeldige Radio Supernova.', vervolg ik mijn collega droogjes. 'Nu snel door met het volgende nummer, we zenden dan wel uit vanuit een schoolgebouw, het deert ons niet om dit even te draaien. Een klassieker met de briljante tekst: We don't need no education. Hier is Another Brick On The Wall (Part II)!'
De rest van de uitzending wordt opgevuld met nog meer klassiekers om de volgende uitzending te vullen met toekomstige klassiekers en nu over het hoofd gezien zijnde hits. Natuurlijk zijn er wat schoonheidsfoutjes, zo valt er zo nu en dan een hele korte stilte omdat we elkaar nog niet zo heel goed aanvullen en waren de zenuwen duidelijk hoorbaar tijdens de presentatie van ons nieuwsbulletin, muzieknieuws wel te verstaan. Mochten we later groter worden dan komt er ook nieuws dat er echt toedoet, voor nu hoeft dit niet omdat voor ons al een actualiteitenprogramma zit geprogrammeerd. Ook deze show wordt gemaakt door leerlingen van onze school, maar zal het natuurlijk niet halen bij ons en de bijbehorende uitstraling. Echter, we moeten even braafjes beginnen om het vertrouwen te winnen, maar hebben we het dan, is het tijd om los te gaan. Om los te gaan in dat ene kleine half uurtje Radio Supernova.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten