‘t Toneelstuk

Rustig sla ik het tafereel gaande dat zich binnen mijn blikveld afspeelt. De geheel witte vrachtwagen staat met oplegger en al schuin op de weg, het kan geen kant op door de grote donkerblauwe gezinsauto die onnozel staat geparkeerd aan wat de kant van weg zou moeten heten. Zodoende blokkeert  deze de vrachtwagen waardoor de chauffeur nijdig voor zich uit begint te kijken. Vanuit mijn positie op het bankje zie ik dat de chauffeur steun begint te zoeken bij zijn handen en de cabine van de vrachtwagen. Wanneer hij zijn hoofd laat rusten op zijn arm, die weer tegen het portier aan steunt, begint hij verveeld te claxonneren. Echter gebeurt er niets.

Totdat er een man komt aanlopen met grijs haar en een bijpassend sober reistasje dat om zijn schouders hangt. Eerst denk ik te menen dat dit de bestuurder is van de auto die het verkeer hier nu al enkele minuten ophoudt. Echter is het gewoon een omstander die samen met de inmiddels uitgestapte vrachtwagenchauffeur een weg probeert te vinden tussen de verkeerd staande gezinsauto en het ander goed geparkeerde babyblauwe vehikel. De kleine chauffeur begint driftig heen en weer te lopen en de rode jas wappert wild om zich heen en versterkt het gevoel bij mij alleen maar dat meneer kwaad begint te worden.

Wanneer de omstander ook niet van dienst kan zijn voor de chauffeur besluit hij maar even te blijven wachten bij de auto, die al die tijd gewoon stationair loopt. De lichten branden en je zou zo denken dat de eigenaar na een korte boodschap terugkomt, alleen zijn er al wat minuten verstreken sinds het begin van dit toneelstuk. De chauffeur besluit dan meer weer te gaan zitten in zijn cabine waar hij nu gas begint te geven en toch een poging waagt om erdoorheen te komen. Nee, er is geen ontkomen aan: het kan niet.

Plots komt de trein gele trein aandenderen en remt deze stevig af om te stoppen bij het station. Enkele momenten later volgt er een menigte waarbij de een rustig wandelt en de ander naar zijn plaats van bestemming rent. Zo ook een wat onverzorgde man met lange vette haren die haastig aankomt lopen met de sleutel in zijn hand. Met een vieze grijns op zijn gezicht excuseert hij zich tegenover de vrachtwagenchauffeur die nu woest en toch verveeld in zijn cabine zit, maar tegelijkertijd een opgeluchte indruk maakt. Wanneer de auto wegrijdt, volgt de vrachtwagen vrijwel direct en lost het tafereel als vanzelf op.

Al snel daarna komt er een man met kalend hoofd en van middelbare leeftijd, zo schat ik, voorbij hollen. Het loopje houdt het midden tussen het denken dat hij een schlemiel is en anderzijds wel iemand met een kunstheup. Tegelijkertijd heb ik met hem te doen; je ziet de andere aanwezigen hem volgen en wanneer hij een boerenpummel voorbij rent, kijkt de plattelander hem nog eens stevig na. De man trekt zich er niets van aan en vervolgt zijn weg met zijn loopje dat zo afkomstig lijkt te zijn van een niet nader te noemen Britse komedieserie. Je vraagt je af wat zijn redenen zijn om zo te rennen door de stad, vooral wanneer je kijkt naar de richting waar hij heen rent. Niet zoals gebruikelijk is richting de bus of de trein, maar juist richting het centrum.

Onderwijl moet ik ook even denken aan de vrachtwagenchauffeur, waar hij zich nu bevindt en wat hij nu aan het doen is; zit hij nog steeds geïrriteerd achter het stuur of blèrt hij mee op een Nederlandstalige radiozender? Of de man met het onverzorgde voorkomen en zijn gezinsauto. Ze gaan hun eigen weg en je zult niet weten hoe deze drie mensen – de chauffeur, de automobilist en de schlemiel – hun dag eindigen en welk huis zij instappen aan het eind van de werkdag. Wellicht zit de chauffeur nog op de weg, de automobilist zal waarschijnlijk bij een rijtjeswoning aan de rand van de stad zijn thuis hebben en de schlemiel? Een goedkope flatwoning waar de lift een permanente geur heeft die een mix is van zure melk, de snackbar om de hoek en de aroma van enkele rokende mensen.

Ik stap de bus in en wanneer ik mijn plek gevonden heb kijk ik nog eens naar de plaats waar zich net dit straattoneel voordeed. Nu is er niks meer te zien, alleen dat wat ik elke dag gratis krijg te zien, maar met een voldaan gevoel kijk ik de bus in. Het voertuig komt in beweging; ik laat het toneel waar constant voorstellingen zijn achter mij en onderwijl kijk ik alweer uit naar het volgende toneelstuk dat ik zal tegenkomen.