de Wannabe

De grijze bakbeesten blazen de hete lucht van zich af en zuigen frisse koudere lucht op om niet oververhit te raken. Aangesloten op de computers staan twee beeldschermen, elk in hun eigen formaat. De eerste is het modernst, strak design en biljartlaken plat en vlak met natuurlijk het nieuwste technische foefje, 3D. Beeldscherm twee is ouderwets, retro en vliegdekschip-formaat groot en de beeldkwaliteit is er ook naar. Waarom de knul twee sterk verschillende beeldschermen heeft is mij een raadsel, een nog groter raadsel is het feit dat hij dit aan mij vertelt terwijl ik hier rustig probeer te werken aan mijn projecten van school. Ik loop al ver achter en dan komt er ook nog eens zo'n smurf met een te grote bril op zijn puisterige hoofd, al moet ik hem nageven dat hij met zijn vierkante bril in een strak matzwart kleurtje mee doet aan de laatste trend. Alleen zal dit niet met de nodige opzet gedaan zijn om zo beter voor de dag komen; dit verraadt het witte plakband dat rond het montuur is gewikkeld, precies waar de twee helften samen komen van de bril en dan vergeet ik voor het gemak het restant aan kledij. Sjofel is het zeker te noemen, net zoals de term afgrijselijk ook de lading zal dekken. Een lichtblauw gestreept overhemd dat ongestreken en bij de broek ingepropt is, een broek die tot ver boven zijn - gok ik - navel komt en te korte broekspijpen. Daaronder de bijpassende witte sokken strak omhoog en een toch nog stel redelijke zwart-grijze gympen met blauwe veters die zijn voeten omhullen. 

Nu is de kledij niet om over naar huis te spreken, dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn uiterlijke voorkomen lichamelijk gezien. Zo zit er achter de dikke glazen een stel bruine ogen, die diep verborgen liggen in de oogkassen omringd door donkere bijna zwarte wallen. Naast wallen onder zijn ogen kent de jongen ook vele puisten en mee-eters die groeien waar ze zin hebben, de één al met een witte kop die elk moment kan uitbarsten en de ander nog rood van het rijpen. Wanneer hij zijn mondhoeken omhoog krult verschijnt een gebit met een vliegdekschip grote overbeet en zijn de tanden even geel als de bladeren van zonnebloemen die elke Ronde van Frankrijk wel weer in beeld komen. Geen prettig aanzicht, want niet elke tand staat recht en in één van zijn mondhoeken zit een puistje verborgen. Daarnaast moet hij zich nodig scheren en is zijn kapsel een grote achtbaan van loopings die plots eindigen wanneer ze daar zin in hebben en ze zijn ook nog eens donkerblond van kleur. Het is ernstig gesteld met deze jongen.

Zo niet met de dame waar hij avonden lang mee praat, wat ook gelijk de wallen onder zijn ogen verklaart. De dame in kwestie bevindt zich nu in de dezelfde ruimte als ons vertelt hij mij. Nog steeds luister ik half naar zijn verhaal en boeit de dame me weinig. Toch werp ik even een blik door de ruimte om te zien wie de kandidaat zou kunnen zijn, er zijn twee dames waarvan ik beide niet in staat acht om met zo'n onnozel figuur te praten. Zijn Dos-verhalen kunnen mij zelfs al niet bekoren, hoe zou dat zijn met iemand van deze twee? Toch vraag ik uit verveelde interesse hoe degene eruit zie. Vervolgens werp ik eens een blik en vraag ik me af hoe deze gesprekken er aan toe moeten gaan.

Het licht laat zijn zachte schijnsel vallen op het bureau van de jongen dat bezaaid is met chips, harde schijven, cd's en de twee bakbeesten met bijbehorend vliegdekschip en biljartlaken. Hij zit op een houten stoel voorover gebogen met zijn puisterige neus tegen het vliegdekschip aan, op het beeldscherm zijn al enkele witte puntjes en bloedspetters van de uitgeknepen puisten te ontdekken en ergens tussen het toetsenbord en beeldscherm lijkt slijm te liggen. De stand van zijn mond verraadt eigenlijk al dat het hier zeker gaat om kwijl; half open, tong er buiten stekend en een zacht druppend geluid bevestigen het des te meer. Naast druppend kwijl is er ook nog getik te horen van de vettige handen die het toetsenbord beroeren. Hij tikt zwoele (of eigenlijke niet genietbare kleffe) zinnetjes naar de dame in kwestie. Ze blijkt hier niet echt voor te vallen aangezien ze al een stalker heeft die enkele mensen bij een brug klaar staan  heeft en wanneer ze voorbij komt met bus of fiets, maken zij daar melding van. Meer niet.

Gelukkig dwaalde ik daar even af, toch kon ik met mijn kleine stukje bij bewust zijnde brein nog wat opvangen waarbij mijn hart wel even een slag oversloeg. Naar het schijnt maakt hij gebruik van een foto met daarop een jongen met kort donkerblond krullend haar, een glimlach op zijn gezicht, bruine ogen en een wit t-shirt met de v-hals. De beschrijving voldoet aan een foto die er enige tijd geleden is gemaakt van mij. Toch maak ik hem er niet attent op en laat ik hem verder gaan met zijn verhaal. Zo weet zij niet dat hij de jongen is waar zij kleffe gesprekken mee heeft en durft hij in het echte leven, hoe verrassend, niet een praatje aan te knopen. Met een geluid dat het midden houdt tussen gorgelen, slikken en snuiten legt hij mij uit hoe lastig dit is. Verrassend genoeg voel ik met deze jongen mee, terwijl ik hem niet ken, hij mij niet boeit en daarnaast is hij ook nog ongelofelijk lelijk. Vervelend voor hem en ik zou willen dat het goed voor hem afliep. Jammer  genoeg voor hem is dat hij geen kans heeft gekregen nog voordat hij begon aan zijn versierpoging. Wellicht had hij eerst zijn research beter moeten doen...