de Roze Wolk

Dus... schrijven over mezelf, het is niet iets wat me goed afgaat en ik zou ook niet weten waarom ik het zou willen doen op dit moment? In mijn hoofd is het sinds tijden weer lekker rustig en mijn leventje is doorsnee genoeg om er niet over te vertellen. Een nuchtere gedachte die ik hopelijk lang genoeg kan vasthouden. Niet dat ik mijn dromerige ik aan de kant heb geschoven. Integendeel: die is actiever als anders, maar deze keer op een fijne manier. Het zijn vrolijke en frisse gedachtes die mijn gedachtengang beheersen en waarvan het merendeel is omgezet in letters en andere leestekens, en waar jullie dus van meegenieten - hoop ik.

Het is niet meer zoals een maand terug toen kommer en kwel mijn gemoedstoestand beheerste, het is niet meer dat ik opgesloten zit in mijn eigen kleine wereldje. Natuurlijk zijn er momenten dat het even niet lekker loopt, maar ik heb mijn kleine wereldje een plekje kunnen geven in de grote boze wereld. Eindelijk kan ik accepteren dat het niet altijd zo kan lopen zoals ik wil, maar kan ik wel mezelf zijn op de momenten dat ik het wil, en dat is altijd. De gevoelens nemen lang zo erg niet meer de overhand als voorheen, ik kan ze beheersen en controleren, maar toch blijft er altijd één gevoel dat ik niet in toom kan houden en waarvan ik het ook niet zou willen.

Wellicht dat dit de reden is dat alles zo fijn is, het zou heel goed kunnen en als ik er zo over nadenk lijkt het me ook meer dan logisch. Kijk maar naar de, nu vijfdelige, serie over één en dezelfde persoon. Dat komt voort uit maar één gevoel. Toegegeven, ik ben een jongen van gevoel, emoties en indrukken en maal ik daar om? Nee, zeker niet. Ik zie het als een hulpmiddel om het leven van anderen, en dat van mezelf, er beter op te maken in welke vorm dan ook. Maar is dat dan de werkelijke reden?

Nee, niet helemaal er is nog een andere zijde die zorgt voor mijn positieve bui. Laten we zeggen dat ik aangestoken ben. Eerst verbaasde ik me over mijn positieve gedachtegang, meestal was ik toch degene die realistisch, tegen het pessimistische aan, dacht. Zelfs die ene zin waar ik me toen om druk maakte kan me nu niet meer deren.

Wantrouwen en twijfel is me vreemd geworden of staan mijn voeten niet meer op de grond? Waarschijnlijk zal het dat laatste wel zijn, maar ik heb geen reden om weer met beide benen op de grond te komen staan. Ik zou er nu zelfs mee kunnen leven als het hem toch niet wordt, maar ik ben nu zo overtuigd dat het niet anders kan. Ja, daar doe ik even wat vaag, maar mag ik? Natuurlijk mag ik, want je kunt niet altijd nuchter blijven.

Vooral nu niet, want ik zou het ook niet willen, echter moet ik het wel blijven nuanceren want we zijn er nog niet, maar ik moet het ook niet gaan zien als een missie. Laat ik gewoon dat doen wat mij juist lijkt, mijn gevoel volgen en mijn fantasievolle gedachtes op blijven schrijven. Wellicht bereik ik er nog datgene mee wat nu nog een fantasie lijkt. 

Je weet nooit wat de toekomst gaat brengen, in ieder geval geen toeval zoals velen denken. Want wanneer jij mij gaat vertellen dat sommige momenten - zoals de juiste muziek op het, ook al, juiste moment aanspringt of dat je mensen tegenkomt op de momenten dat je er op hoopt, je er rekening mee houdt, maar het toch niet ziet gebeuren - toeval zijn, dan ben je bij mij bij het verkeerde adres.

Net zoals je me nu gaat vertellen dat dit alles met één simpel antwoord te omschrijven valt, de roze wolk. Maar het mag dan wel rustig zijn in mijn hoofd, dat ingewikkeld denken gaat er mooi niet uit. Ik houd er van want zonder denken - fijn of niet fijn - ben ik geen compleet mens. Maar ach, laat ik je dan gelijk geven: ik zweef nu weer lekker verder op mijn roze wolk.