Het drumwerk wordt stevig ingezet met daaropvolgend scheurende gitaren en een raspende stem, tegelijkertijd komen de boten op het beeldscherm snel in beweging om op zoek te gaan naar die ene grote rode boot van waar uit de meest briljante muziek van de eeuw op wordt gedraaid. Uit protest zenden ze illegaal uit, de publieke omroep heeft maar een uurtje over voor de meest vunzige muziek van het moment, de popmuziek. Gelukkig waren daar de piratenzenders die hier verandering in brachten en tegen de overheid in gingen. Zelfs op de momenten dat het niet nodig was, maar omdat zij, en de luisteraars, het prachtig vonden om te doen.
Inmiddels rolt de aftiteling van het scherm met wellicht één van de meest bijzondere artiesten van de late jaren '70 en begin jaren '80, David Bowie, en onderwijl komt de ene naar de andere bijzondere albumhoes voor bij geflitst. De film is afgelopen en op de bank zitten wij met zijn drieën als jongens van de leeftijd dat we net volwassen zijn geworden, of in mijn geval nog moeten worden; Henk, de kleinste, meest wijze, oudste en droogste van ons drieën; Hayden, de filosoof en wandelende muziek-encyclopedie, en diep van binnen een redneck met hippie ideeën, als laatste ben ik er nog; Sebastiaan of Sebas, de jongste, meest gevoelige en drukste van het ongeregelde stel. Allen hebben we een voorliefde voor wellicht de mooiste kunstvorm (en meest commerciële) op aarde, de muziek. Bijkomend voordeel is dat we ook nog eens dezelfde smaak hebben en daar waarin we verschillen, vullen we elkaar aan.
Op een mooie nazomerse schooldag ontstond dan ook het idee om een eigen radioprogramma te maken, in de eerste maand stapelden de ideeën zich op en al snel waren we op Twitter te vinden waar in Hayden en ik elkaar afwisselden om onze nummers door te geven die wij luisterden op dat moment. Dit om de 'luisteraars' kennis te laten maken met de meest briljante muziek van de vorige eeuw, de jaren '60. De jaren waarin de pop/rock opnieuw werd uitgevonden en waarin je nog kon rebelleren tegen je ouders, leraren en de overheid en dat altijd samen met je vrienden. Het idee was dan ook om met ons eigen radiostation dit gevoel van nostalgie een beetje terug te laten komen met de muziek van toen en de vergeten muziek van nu.
Het radiostation kreeg de naam Radio Supernova (op zijn Engels uitgesproken), 'gestolen' van mijn favoriete britpop-band Oasis waarin zij in de clip van Stand By Me, uit het jaar 1997 afkomstig van het album Be Here Now, werken bij een fictief radiostation met dezelfde naam. Nadat de naam verzonnen was kwam het idee op een laag pitje te staan, maar nu, nu we onze grote inspiratiebron The Boat That Rocked hebben gezien, is het tijd om weer volop aan de slag te gaan. Het concept ligt er, de locatie is er, nu nog de toestemming van, hoe ironisch, school en wij kunnen aan de slag. Radio Supernova is on air!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten