Het is eigenlijk best wel raar dat ik mij nog goed voor de geest kan halen hoe ik niet hield van de herfsttafels op de basisschool. Dan heb ik het niet over groep zeven of acht, maar verder terug: groep drie tot en met vijf. Later hield ik er ook niet van om op de middelbare school bij biologie te zitten om vervolgens bladeren te verzamelen en te drogen, kort gezegd kun je dus zeggen dat ik niet van de herfst hou. Oké, de bruine, gouden en rode kleuren die afgewisseld worden met het nog weinige groen in de bomen zijn prachtig, vooral als de zon er mooi doorheen komt. Alleen houdt mijn voorliefde voor de herfst daar ook wel op. Nu zijn er mensen die wel van de herfst houden, maar die zijn dan ook gelijk op één hand te tellen. Voor velen, waaronder ik zelf dus, is het ondenkbaar de herfst leuk te vinden; de duisternis kruipt weer langzaam over ons heen, vakanties die afgelopen zijn, stormachtig weer en de depressies die langzaam toe beginnen te slaan bij mensen. We worden weer neerslachtig. Echter, ik zou dat niet moeten zijn.
In maart van dit jaar schreef ik het stuk 'de Eerste Dagen van de Lente', hierin beschreef ik hoe anders die lente begon met relationele problemen bij sommige mensen. De liefde hing niet in de lucht en de neerslachtigheid van de winter bleef maar voortduren. Het begin van deze herfst - meteorologisch zijn we namelijk al begonnen aan dit derde seizoen - is namelijk weer het tegenovergestelde als die uiteindelijk mooie lente. Liefde hangt in de lucht, want ik mag sinds kort zeggen - eindelijk - dat ik een vriendin heb. Daarnaast ben ik begonnen aan een nieuwe start op een nieuwe school, al hoort dit toch wel bij de herfst omdat, zoals ik eerder zei, de scholen weer beginnen. Alleen moet ik nu vrolijk worden van het weer naar school gaan? Een nieuwe school dan, de havo?
Voorlopig antwoord daarop (en dat is onder voorbehoud, want het weer zal zijn invloed hebben): nee. Eerlijk gezegd word ik soms wat depri (eigenlijk gewoon somber, maar het is normaal geworden om depri te zeggen als je niet goed in je vel zit) van de school en zijn leerlingen, en een enkele leraar. Als eerste is daar dat dagelijkse riedeltje van opstaan; ontbijten; op de fiets stappen en op school aankomen, dan ben je er word je door nota bene een leraar over één kam geschoren omdat ik met een koptelefoon op fiets. Ik weet dat dit slecht is, mejuffrouw! Alleen de argumenten die ik geef waarom ik wél uitkijk, vinden geen gehoor. Beetje jammer is het wel.
Wat me dan nog het meest stoort, buiten zo'n (sarcastisch flauwe) lerares, zijn de klontjes, de groepjes. Het is om flauw van te worden. Dan voel ik mij oud en een sentimentele bastard. Wat heeft het voor nut om zo om te gaan met mekaar? Kan het KRO programma Over de Streep niet langskomen en er verandering in brengen? Want om dan egoïstisch te zijn, mijn humeur wordt er niet beter op; ik begin mij af te vragen waarom we zo in elkaar steken met ons kuddegedrag, we zo doen enz. Dan kom je in een negatieve tendens en is het nog lastiger om je plek te vinden tussen die groepen, want dat ga ik maar lekker doen, tussen de groepen inzitten.
Wat de negatieve tendens dan niet verbetert, zijn dwarse schoonouders, waarbij ik vaak, wanneer het mij ter gehore wordt gebracht, tot tien moet tellen. De drang om als een dictator (gezien de achtergrond van mijn schoonouders, niet eens zo'n raar idee) op te staan en men de spreekwoordelijke hersens in te slaan, een schop onder de kont te geven en duidelijk te maken dat we eens lief voor elkaar moeten zijn en elkaar vrijheden durven te gunnen, wordt dan alleen maar groter.
Het is gewoon verleidelijk om ergens links af te slaan, in plaats van rechts. Vanochtend (dinsdag) op de fiets was ik liever rechtdoor gefietst om uit te komen bij het station en de bus te pakken richting Drachten, naar mijn vrienden. Nog groter was de drang om nog verder rechtdoor, door het centrum van Heerenveen, te fietsen en bij het AOC uit te komen. Daar in de schoolbanken te zitten, met ontzettend veel plezier. Niets hoeven aan te horen over visioenen en dergelijke onzinnig praat, mag ik de nuchtere Fries zijn? Nog groter is de drang om weer naar de basisschool te gaan en eikels, kastanjes en andere herfst-spullen bij elkaar te rapen om een herfsttafel te maken, dat nog liever dan een herfsttafel vol met (vaak onnodige) kopzorgen ongewild tentoonstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten