De Hippie in de Kliek

Gebukt onder lichte zenuwen, fiets ik richting Heerenveen voor een nieuwe start in mijn schoolleven. Alweer zou ik bijna tegen mezelf willen zeggen, al gaat de noemer 'alweer gebukt onder zenuwen ergens naar toe gaan', eerder op, maar dat terzijde. Enfin, de havo riep mij twee jaar geleden al en bleef daarna roepen, totdat ik eerder dit jaar (of vorig schooljaar) de knoop doorhakte en hier gehoor aan gaf. Zodoende fiets ik nu richting het Bornego College om dat te doen, wat blijkbaar perfect bij mij zou passen, afgaande op meningen van mensen uit mijn naaste omgeving - een enkeling denkt dat ik nog een stap hoger zou moeten. Dat geeft een klein (zelf)vertrouwen, en wie mij een beetje kent, weet dat dat wel genoodzaakt is in zo'n situatie. Daarnaast sta ik er zelf ook positief tegenover, anders had ik de keuze niet gemaakt, en om dan tussen de veelal veertien tot vijftien-jarigen rond te lopen... Leeftijd is maar een getal, toch?

Wellicht heb ik dat gegeven een beetje onderschat, althans dat dacht ik toen ik thuiskwam van mijn eerste schooldag, want ik ben nog geen vijf minuten in het gebouw of ik hoor iemand al roepen 'dan ping je haar zo toch even in de klas?'. Moet ik ook nog een omschrijving maken van de persoon, lijkt mij niet. En als ik dan eens om mij heen kijk, dan valt mij op dat ik de enige ben met een hoedje (win!), maar vooral dat de kliekjes wel erg opvallend zijn. Vooral een meisje van, ik schat een jaar of veertien, valt op. Laat ik eerlijk zeggen dat haar uiterlijk alles behalve flatteus is, en dat maakt haar tot een stereotype meisje dat graag bij de populaire - of beter gezegd: de 'knappe' - groep wil horen. Ze draagt een bril, roze van kleur, een te kleine spijkerbroek van waar de kleur compleet vervaagd is en de rugtas heeft ze opvallend laag hangen, want dat is immers stoer. Kijk ik naar hoe ik mijn eigen rugzak heb, normale hoogte, al is het voor hun eerder veel te nerdy. Maar om terug te komen op het meisje, ze staat er constant net buiten en als ik dan later plaatsneem aan de rand van de aula om de introductie van de leerlingencoördinator aan te horen, zie ik hoe ze aan het eind van de tafel zit en mee giechelt, niet wetende om waar ze nu precies om giechelt. Het gaat te ongemakkelijk en onnatuurlijk voor haar. 

Onderwijl merk ik dat het andere eind van de tafel, een drietal meisjes, naar mij kijkt. Eerst kijkt één, overlegt met de andere twee en vervolgens kijken die één voor één, waarop ik de dames aankijk en ze snel wegkijken. Nu ja, mijn types zijn het toch niet, maar dat het nu juist net die moeten zijn... Ik pas. Wat ik sowieso hoor te doen ook.

Kijk ik dan een keer verder in het rond, dan besef ik mij, als iemand die droomt over roadtrips in een Mini, VW-busje, LP's, de jaren '60 en het muzikanten bestaan, dat het allemaal niet mijn types zijn. Mijn hippie inborst wil er iets aan veranderen. Alleen ja, in je eentje iets veranderen, gaat wat lastig en ik neem mezelf wel vaker iets voor en dan komt het er niet van. Zo heb ik mezelf voorgenomen om gigantisch mijn best te doen en even te laten zien wie nu werkelijk de oudste is - en waarom ik de wannabe-nerd op de Friese Poort was. Stiekem zal ik die school wel missen overigens; de chaos, spoorloze leraren, gefrustreerde leerlingen en de hele zooi bij elkaar. Vooral zal ik de mensen missen die allemaal uiteenlopende meningen en achtergronden hadden en dat op totaal andere manieren uitten.

Want mijn eerste dag zit er op en de eerste indruk die daar bij gepaard gaat, voorspelt weinig goeds. Zoals ik eerder zei, het is één grote kliek. Allemaal hebben ze genetische dingetjes gedaan en zijn het klonen van elkaar geworden, tenminste aan de buitenkant en ik zou toch moeten weten dat ik niet zo oppervlakkig moet zijn. Ik hoop dan ook dat ik ongelijk heb en mij zal verbazen over wat mensen verbergen. (Inmiddels heb ik nog iemand met een hoed gezien, maar daar zal ik maar niet meer over zeggen dan het volgende: waarom kocht ik ook alweer een hoedje?) Verder is het wennen en het vinden van leuke mensen waar je goed mee kunt opschieten. Het is vooral nieuw voor mij dat ik bijna iedere les wel hele andere mensen in mijn klas heb, en ook de drukte. Dan mis ik ergens het AOC, die kleine, rustige school waar ik mijn vmbo-diploma gehaald heb. Het was gewoon bijna aandoenlijk met al die boeren (want ook daar was het een kliek), rond stampend en schreeuwend: het ons kent ons gevoel van een dorp. Machtig mooi man! Dat stukje mis ik en die sfeer zal ook wel niet komen, maar sowieso mis ik een stuk sfeer op het Bornego.

Het sterk verouderde gebouw is niet om over naar huis te schrijven: de aula is saai en groot, mist kleur; evenals de binnenkomst bij de kluisjes en kapstokken, daar is het gewoon donker. De lokalen die ik tot nog toe gezien heb zijn wel prima, net nieuw - en al mijn lessen vinden plaats op de begane grond: een gigantische pre!

Al met al is het niet zo slecht en ik weet ook dat het nog gaat veranderen. Het is nieuw, moet mijn plek vinden en die vind ik vanzelf als ik het niet ga overhaasten. Ik kijk er naar uit om morgen weer naar school te gaan, ondanks dat ik dan tot vijf uur moet, maar dan kan ik gelijk wel eens alles echt goed op mij laten inwerken. Met ander woorden: I'm ready to kick some ass!