Een overbekend deuntje van een kinderserie, die enkele jaren geleden mede de opvoeding beïnvloedde van een gehele generatie wereldwijd, klinkt wanneer haar telefoon overgaat. Geïrriteerd kijkt ze naar het witte toestel; ze weet wie het is en opnemen zal ze niet. Ze drukt de inkomende oproep weg. Verder rest haar nu niets anders dan met haar bruine ogen het park in te staren en verveeld met haar benen te bewegen, met welke ze over elkaar zit. Eén van de laarzen wipt op en neer, net boven de donkergrijze en vochtige tegels. In de koude miezer regen zit de vrouwelijke adolescent alleen met haar constant overgaande mobiel. De ergernis neemt toe, evenals de woede jegens de beller.
Plots smijt ze de telefoon weg door de regen, ver het park in. Met een zachte plof komt het witte apparaatje terecht op het drassige gras - het heeft dan ook niet meer de kleur wit, maar is besmeurd met donker bruine en groene vegen van de ondergrond. De beller probeerde, tevergeefs, weer de vrouw te pakken te krijgen. Onderwijl de vlucht van het voorwerp is ze opgestoven van het groene parkbankje en beende ze met stevige passen weg. Even later passeert ze een jeugdig en ietwat hitsig stel, daarbij kijkt ze de jongen vernietigend aan met haar anders zo twinkelende bruine ogen, en zwiept een keer met haar evenals bruine haar. De jongen haalt hopeloos de schouders op.
Met iedere stap die ze zet, neemt de woede toe, haar borst begint steeds heviger op en neer te bewegen van de bijna oncontroleerbare ademhaling. Nu is aan alles te zien dat ze kwaad is; de geïllustreerde zebra's op haar blauwe jurkje galopperen met haar mee. De zwart-witte beesten lijken mee te voelen met hun 'baasje'. Onder het lopen komt ze tot de conclusie dat ze de beller nooit meer wil horen, zien of iets hem over wil lezen. Ze heeft de beller verwijderd uit haar geheugen.
Diep in gedachten verzonken, heeft ze niet in de gaten dat ze zonder uit te kijken een zebrapad oversteekt. De antracietkleurige auto, een onopvallende sedan, moet vol in de ankers. Het lukt de bestuurder om op tijd tot stilstand te komen en het Zebramevrouwtje niet aan te rijden. Wel heeft de grijsharige man de claxon ingedrukt en schudt 'ie eens een paar keer met zijn hoofd - en volgen er woorden tegen zijn vrouw die in de passagiersstoel zit en niets anders kan doen dan wat er gezegd wordt, beamen. Onderwijl is de bijna aangereden mevrouw ontwaakt uit haar woedende trance.
Met een ietwat helder hoofd besluit ze naar huis te gaan en niet doelloos door de stad rond te lopen, ondanks dat het weer wat opklaart. Automatisch nemen haar benen de route richting het dichtstbijzijnde metrostation, de zebra's volgen trouw in hetzelfde ritme. Op het station loopt ze langs de man die ze wel vaker op zijn knieën ziet zitten bij een pasfotohokje, opzoek naar muntjes, foto's of wellicht zelfs etensresten - haar zou het niet verbazen. Dan stapt ze het zilver gekleurde vervoersmiddel in; de metro rijdt weg het donker in en nog even is een glimp op te vangen van de teleurstelling die over haar gezicht gaat van het weggooien van haar mobiel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten