Het lied van Caledonia

De wind beukt als een dolle Highlander tegen de voordeur aan, de bomen zijn wortels worden bijna ontrukt uit de groene drassige aarde. De piepende achterdeur, het ruizen van de bomen, de golven die omhoog beuken tegen de rotswand en de huilende wind zorgen voor een meedogenloos en duister concert. Het is afgestemd op elkaar, het speelt met elkaar. Verderop in de straat brand een flakkerend licht, het bordje aan de muur met het opschrift Scotch Whiskey, Pub waait gevaarlijk heen en weer. Het gelach is de zang en het geroezemoes is de lichte bas van de het onheilspellende concert. De tint wordt hierdoor nog duisterder, de mensen binnen lijken te genieten van het zingende en spelende natuurgeweld buiten.

Ergens op een klif net buiten het dorp staat een oude boerderij, nu is het een pittoreske woning die weer helemaal in het beeld van het land past. Niet meer vervallen of krakkemiekkerig, maar opgeknapt en schoon. Twee jaar geleden trok er een Nederlander in. De mensen in het dorp wisten niet wat ze er mee aanmoesten, Davy Jones of The Flying Dutchman werd hij al genoemd. Wat moest hij op die gevaarlijke klif? Dat huis zou binnen de kortste keren worden opgeslokt door de woeste zee. Hij was gek, maar met zijn Friese nuchter- en koppigheid – waar hij in Nederland om bekend stond – wilde hij toch een poging wagen. Na maanden van noeste arbeid lukte het hem; hij toverde het boerderijtje om tot een schitterende woning, in authentieke staat – maar dan zonder het vee en/of de groente. Die kwamen later wel.

Eerst maar eens een bestaan zien op te bouwen, daarvoor moest hij naar de Pub. Hij was een geheelonthouder en moest niks hebben van café’s of andere uitgaansgelegenheden. Het werd tijd om dit aan de kant zetten, want zoals hij het bekeek was dit een nieuwe start en daar horen ook nieuwe dingen bij. Een whiskey zou er nog niet inzitten, maar gezellig meepraten dat moest lukken. Daar vergiste hij zich zwaar in, met zijn school-Engels kon hij zich prima redden in het zuiden van het land, maar hier in het land van William Wallace, doedelzakken, Scotch Whiskey en de Highlanders praten ze anders. Het zware donkere Schotse accent was niet te verstaan en een enkeling wist er zelfs nog Scottisch Gaelic – de oorspronklijke taal – uit te persen. Een bestaan opbouwen, dat werd  lastiger dan gedacht voor hem.

Zijn Nederlands ging al met een lichtelijk Fries accent, nu moest hij het Schotse accent ook nog eens zien te ontcijferen en te beheersen. Ze moeten het niet hebben van buitenlanders, het is een hechte gemeenschap, en al helemaal niet als ze ook nog eens Engels praatten. Scots en Gaelic, deden er alleen toe. Zo nu en dan gaat er een twijfel door hem heen of hij wel de juiste beslissing genomen heeft. Dan realiseert hij zich weer dat dit zijn droomwens is en dat hij geduld nodig zal hebben om het helemaal op de rails te krijgen.

Ondertussen heeft hij zijn eigen bedrijfje al opgestart, een eenmansbedrijfje als fotograaf in het dorp. Voor zichzelf, voor de dorpsgenoten en voor de lokale krant maakt hij foto’s om rond te komen. Het lukt hem aardig, zoveel is hij toch niet kwijt aan zijn leven en een ander pluspunt is dat hij de mensen en de omgeving leert kennen. Zo kan hij zijn taal ook nog eens bijspijkeren en het belangrijkste is dat hij nu een bestaan aan het opbouwen is. Het ziet er goed uit en zijn droomwens, zoals hij die in zijn hoofd altijd droomde, begint gestalte te krijgen.

Nu twee jaar later op deze stormachtige avond zit hij in het café mee te lachen en geniet hij van het concert en schouwspel buiten. Zijn bestaan is opgebouwd, zijn droomwens is noch een droom, noch een wens. Het is werkelijkheid. Lang geleden riep Caledonia hem al, hij gaf gehoor aan de oproep en kijk eens waar het hem gebracht heeft. Zo gelukkig heeft hij zich nog nooit gevoelt en dit keer komt het niet eens door liefde. Zijn paradepaardje. En genieten zal hij nog jaren en hij is ook niet van plan om terug te keren naar, wat ze noemen, huis, want hij is thuis. Het onheilspellende concert buiten is het lied van Caledonia.