Stalker

De paarse schooltas vol gestoken met buttons van zijn favoriete muzikanten, valt met een zachte doffe dreun neer op zijn bed. Het meubelstuk, waar hij zijn nachten in doorbrengt dromend over dat ene meisje, wordt omringd door posters van games, tv-series en andere dingen die je tegenkomt in de kamer van iemand die niet van zijn leeftijd is – maar net wat jaartjes jonger. Op het bureau staat de hypermoderne laptop met een zoemend geluid te draaien, het beeld nog op zwart, stand-by, maar daar zal snel verandering in komen met één druk op de knop. Het witte logo achterop licht op en op het beeldscherm verschijnt een beginscherm.

Op het bureaublad staan enkele icoontjes van de laatste computerspellen, maar de meeste spellen speelt ‘ie toch het liefst op zijn grote breedbeeldscherm in de hoogste kwaliteit. Zodoende klikt hij snel door om toe te komen aan wat zijn portie dagdromen is; het internet wordt opgestart. Wat hij als eerste ziet zijn de tien best bezochte webpagina’s, allen hebben ze één ding gemeen: en dat is dat ze gaan over het meisje waar hij ’s nachts van droomt. Niet iedere avond, maar er zal hoogstens één avond in de week zijn dat hij niet over haar fantaseert.

Zij met de diep bruine ogen en het lange steile, donkerbruine haar dat tot over haar schouders valt. Klein van stuk, maar ze zeggen klein is fijn toch? En zo is het maar net, denkt hij bij zichzelf. Kwijnend kijkt hij toe, denkend over hoe hij bij haar is en haar aankijkt in de chocolabruine ogen. Om op te eten zijn ze. Evenals de rest van haar lichaam. De hormonen slaan op hol, de opwinding stijgt, en zoals ieder keer volgt er een niet tegen te houden erectie.

Door de beeldhoek van zijn laptop valt een reflectie van zijn gezicht, dat vol verlangen staat, te ontwaren; zijn bruine ogen versmelten in zijn gedachten met de hare. Waar de erectie voor hem nog zichtbaar is, bekruipt hem het gevoel zoals dat ook altijd komt met het lid dat stijf omhoog staat. Een gevoel van machteloosheid, dat hij haar niet te pakken zal krijgen waar anderen dat wel doen. Zoals dat misselijke Friese figuurtje met zijn debiele hoedje. Hij is jaloers, op hem; dat hij enigszins wel dat contact heeft en hij niet. Zijn korte bruine haren staan toch veel chiquer dan de losbandige en naar rock ‘n roll neigende krullen van dat gespuis. Belachelijk is het. Met een vuist op het bureaublad, dat bezaaid ligt met de laatste kaartjes van pretpark bezoeken, probeert hij zijn toenemende frustratie in toom te houden.

Hij zal haar hoe dan ook te pakken krijgen. Zijn kleine altaartje ligt bezaaid met plannen om dat doel te verwezenlijken. Op weg naar school, op weg naar het werk, op weg naar huis en op weg naar vriendinnen. En zelfs, mocht het voorkomen, op weg naar het noorden. Eén uitdager heeft hij al uitgeschakeld, dat misbaksel van een surfer. Dat stoere mannetje heeft hij duidelijk gemaakt dat hij niet verder moet gaan met zijn versierpogingen.

De schooltas wordt opgepakt, leeggehaald en de benodigde spullen om de laatste concurrent ‘uit te schakelen’ worden er in gedaan. Wanneer dat gelukt is zal hij proberen haar voor eens en voor altijd het hof te maken. Mocht ze het niet willen, dan heeft hij zich daar bij neer te leggen, maar hij zal niet stoppen voordat hij het minstens honderd keer geprobeerd heeft. Of een naar zo lang gesmachte kus op zijn lippen heeft gevoeld. Pas dan, zal zijn erectie afnemen.