Friends

Een tijd terug begon hij ooit een serie over een meisje dat bij hem op school zat, hij verloor zichzelf toentertijd in de gevoelens jegens haar. Hij kende haar niet eens, maar kon niet anders doen dan elke pauze en elk moment dat ze in dezelfde ruimte bij elkaar waren staren in die grote heldere blauwe ogen van haar. Ze staan hem nog helder voor de geest wanneer hij er aan terug denkt en uiteindelijk was hij zijn zelfbeheersing kwijt en begon de serie vernoemd naar de beroemde actrice waar hij gek van was, en nog steeds is en zal blijven. Waar de serie eerst begon met de zoektocht om achter haar naam te komen, want die kende hij niet eens, werd het al snel een serie waarin hij al zijn gevoelens voor iemand van het vrouwelijke geslacht in kwijt kon. Zo bleef het niet bij dat ene meisje met de grote blauwe ogen, maar kregen ook anderen een hoofdrol.

Wanneer men de hoofdrol kreeg was dat geen goed teken, meestal kreeg ze deze omdat ze onbereikbaar was, vandaar ook de titel, en niet omdat het zo goed liep of de gevoelens wederzijds waren. Inmiddels telt de serie tien delen en wellicht dat de toekomst nog meer zullen brengen, maar vandaag wil ik de allereerste spin-off presenteren, zoals ze dat in de multimedia-wereld noemen. Een spin-off die gedeeltelijk over mezelf gaat, maar meer over mijn vrienden en mensen om me heen. Vandaag sta ik vanaf de zijlijn toe te kijken en zal ik schetsen wat ik zie, hoor en voel.

Natuurlijk zie, hoor en voel ik zelf ook nog en sta ik op het punt om mezelf weer eens te verliezen in een paar bruine ogen. (Terwijl ik die zin typte betrapte ik mezelf op de gedachte of ik mezelf wel ooit verloren heb in die twinkelende bruine ogen, die een constante nuchterheid bezaten die alleen voorkomt bij iemand die van het boerenerf komt.) Het lijkt wel of is dit gevoel mijn brandstof om te kunnen blijven leven en moet dat eens in de zoveel keer bijgevuld worden... en dat spreek ik niet tegen. 

Zo ook deze keer waarin ik dan wel wat voel voor iemand die een klas lager zit en een andere opleiding volgt, maar het vooral wordt bijgevuld door de gevoelens van andere mensen, van mijn vrienden. Uiteindelijk blijf ik een hoog-gevoelig persoon en pik ik deze signalen op en komen ze tien keer harder binnen, maar daarom heeft het nu een punt bereikt dat het me stimuleert om door te gaan met mijn eigen ding, zelfs zonder laptop! Want wat is er mooier om te zien dan vrienden die v-woord zijn en jij ze daar in helpt. Oké, het zou natuurlijk nog mooier zijn als dat nu ook eens bij mezelf gebeurde, maar iemand zal wel anderen bedoelingen met mij hebben vooralsnog en daar heb ik me voorlopig ook bij neergelegd.

Bij de een wil het niet vlotten, de andere is in afwachting hoe het gaat lopen en de laatste die zit nog in onzekerheid of het wel daadwerkelijk wat gaat worden. Ook zijn er mensen die al negen maanden lang op een roze wolk leven onder de blauwe lucht, zelfs wanneer deze grijs gekleurd is. Zelfs bij degene bij wie het niet wil vlotten moet het toch ergens wel fijn voelen: ook wanneer ze maar niemand kunnen krijgen, zelfs niet een kast van een niet nader te noemen Zweedse winkelketen. Of de andere die in afwachting is hoe het gaat lopen en maar constant hoop blijft koesteren op dat het wat zal worden en het gevoel niet los wil laten. Een fijn gevoel, dat je soms ook keihard met de neus op de feiten kan drukken, wanneer je dan mijn naam draagt. Echter heb ik er bij deze meneer veel vertrouwen in dat het wel goed komt. Maar dan de laatste, wellicht de mooiste situatie. In onzekerheid leven of de gevoelens wel wederzijds zijn en nog aan het aftasten is, maar wel constant zijn gedachtes verliest in de kleur van de ondergrond waar de domste sport ter wereld op wordt gespeeld. Schitterend, vooral wanneer je daar in kunt helpen, zoals je al eerder gedaan hebt. 

Het leven mag dan een bitterzoete symfonie zijn, deze dingen zorgen ervoor dat het toch een mooi rood, blauw of groen randje krijgt. Zoals ik al zei stimuleert het mij om door te gaan en de problemen die ik heb te doen vergeten. Langzaam krabbel ik op uit het diepe dalletje en dat komt allemaal door anderen, door mijn vrienden. Maar nu denk ik toch echt even aan mezelf en ga ik mezelf verliezen in een bos krullen, stralende glimlach en twinkelende bruine ogen. Of om het boers te zeggen en wat ik al constant denk nu ik dit stukje typ, wat een puberaal ge(***) is het toch ook of denk ik hier nu verkeerd en te negatief?