Ironie

Wat is ironie? Volgens Wikipedia is het een scherp contrast, in mijn eigen woorden kan het dus een groot contrast aangeven in een bepaalde situatie. Daarbij wordt ook nog vermeld dat het vaak een spottende achterliggende gedachte kent. Nu was ironie mij nog vreemd, maar opeens lijkt er een karma te zijn die het tij weet te keren. Nu hoor ik je denken als lezer, waar heeft die gast het over? Ik zal het je uitleggen want er zit nog wel een verhaal achter. Excuus dat het zo slecht begint met mijn weblog, de inspiratie om er een pakkend begin van te maken ontbreekt mij op het moment. Vandaag heb ik ook al zo veel geschreven.

En dat sluit ook gelijk mooi aan op het verhaal, al zal ik daar later op terug komen. We gaan eventjes terug in de tijd naar het moment dat ik voor het eerst in de klas kwam van de journalistiek klas van het MBO. Om nu te zeggen dat ik gelijk een klik had met deze kinderen kon ik niet, er was iets dat voelde niet juist. Na een maand was ik er ook alweer weg, maar in die maand heb ik een beter beeld gekregen van mijn ex-klasgenoten, teminste het gros van hen. Twee waren het ook met mij eens en wisselden dan ook van opleiding, zij het wel later dan mij. Eéntje hiervan kende dezelfde muzieksmaak en het is altijd fijn om daarover te praten. Uiteindelijk liep deze ‘relatie’ uit de hand en is het ook alweer uitgesproken, dat is niet relevant meer. Wel is het opeens weer actueel.

Want wat wil het noodlot nu? Juist dat ik een persoon ontmoet die ook dezelfde muziek smaak kent, maar qua persoon beter bij me past dan de ander. Begint de ironie ergens omhoog te komen? Zo niet – en daar ga ik vanuit – dan zal ik mijn weg vervolgen om het duidelijk te maken. We hebben het nu over drie personen; ik en de andere twee meiden. Alle drie kennen we dezelfde muzieksmaak en bij één kleeft er een gehele voorgeschiedenis aan vooraf, als het gaat om de ‘relatie’ die wij kenden. Waarom geef ik nu relatie telkens aan tussen aanhalingstekens? Omdat er niet te spreken was van een relatie, maar ik zou de omgang ook niet anders kunnen omschrijven dus doen we het zo maar.

Dat is niet het geval met Groningse Friezin. Daarmee ken ik wel een vriendschap, die ook verder gaat dan dezelfde muzieksmaak. Het is namelijk zo dat er wel wat meer speelde dan contact met elkaar. In het geval van de Sneker ging het om de blik die ze richting mij had, een zeer geïnteresseerde blik – laat ik het daar ophouden. Bij de Groningse Friezin is sowieso het omgekeerde het geval, ik kijk niet met een zeer geïnteresseerde blik naar haar maar met een blik die we allemaal wel eens hebben meegemaakt in ons leven. Dat dat dan is naar iemand die veel raakvlakken heeft met de Sneker en dat ik haar dan liever wil vergeten, in ieder geval de periode van onze intensieve omgang, waar gelukkig nooit wat in is voorgevallen, is ironisch te noemen. Toch?

Nog een ander voorbeeld dan muziek: er is ooit een film gemaakt over een piraten zender in de jaren zestig die ergens op de Noordzee rond dobbert. Geweldige film en alle drie vinden we hem geweldig. De Sneker wou zelfs deze film samen met ondergetekende kijken, gelukkig dat ik hier met veel wikken en wegen toch nog kon onderuit komen. De manier waarop was niet zo chique, maar dat is nu gelukkig niet meer relevant. Je voelt hem al aankomen, dezelfde film zou ik nu graag willen bekijken met de Groningse Friezin en ja nu hebben we toch wel bijna te maken met ironie.

Ironie is dus een spottende term en het beeld van ironie is bij mij compleet ververst door dit voorval. Iemand ziet wat in mijn, maar ik niet in haar. Ik zie wat in iemand anders en degene die kent weer veel raakvlakken met de ander. Gelukkig is er ook zoiets dat aan ironie voorbij gaat. Ze kennen genoeg verschillen die fungeren als doorslaggevende factor – als we het hier over hebben gebruik ik deze uitdrukking liever niet, maar nu kan het even niet anders. Het is niet dat me dat een opgelucht gevoel geeft, want de gedachte is er maar geeft mee geen kopzorgen, gelukkig maar.

Want waar ze in verschillen is de zekerheid van onze Groningse de intelligentie van haar en haar kijk op het leven. Een slim famke is het en dan brengt me bij het getyp van de dag dat ik eerder noemde in dit stukje. Het lezen van een essay van 22 bladzijdes is veel werk en er dan ook nog een uitgebreide reactie opgeven vergt wel wat van je inspiratie. Vooral omdat de reactie ook gaat over meer dan het essay, teminste zo is mijn bedoeling wel geweest. Maar wat je dan raakt op de één of andere manier is de reactie die je terug kijkt.

Ik kan niet over complimentjes, want er is altijd ruimte voor verbetering. Maar wanneer het dan complimenten zijn van mensen die je mag, heel erg graag mag dan wordt het nog lastiger voor mij en wordt er bij mij al snel een gevoelige snaar bespeelt.